Αρθρογράφος στην εφημερίδα ΠΡΙΝ κόπτεται για τις εσωκομματικές διαδικασίες στο ΚΚΕ, για τις συζητήσεις των ΚΟΒ, την «εσωκομματική δημοκρατία», τις σχέσεις μελών του Κόμματος με τον «Ριζοσπάστη» και άλλα πολλά. Παίρνοντας τη σκυτάλη από διάφορα επιτελεία του αστικού Τύπου που προσπαθούν με ανυπόστατα ψεύδη και υπονοούμενα να σπιλώσουν το ΚΚΕ, την ΚΕ, το ΠΓ. Ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ μιλάει ως γνωρίζων, ως πρώην στέλεχος του ΚΚΕ και έτσι προσπαθεί να δώσει εγκυρότητα στα λεγόμενά του. Εχει όμως αδύνατη μνήμη, δεν θυμάται ή μάλλον συνειδητά ξεχνά ότι την περίοδο του 1988-1991, στην οποία και αναφέρεται, απολάμβαναν τη ζεστή φιλοξενία και προστασία του αστικού Τύπου τα στελέχη και των δύο αλληλοτροφοδοτούμενων φραξιονιστικών κέντρων που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και τα οποία αποχώρησαν από αυτό, στο ένα εκ των οποίων θήτευσε και ο ίδιος... Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε...
Ο πρώην Ισπανός πρωθυπουργός Θαπατέρο, σε βιβλίο του, αποκαλύπτει ότι η Μέρκελ πίεζε Ισπανία και Ιταλία να προσφύγουν στο ΔΝΤ για δανεισμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν το χρέος των κρατών τους. Σιγά την αποκάλυψη... Οι οξύτατοι ανταγωνισμοί για την πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη, που δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο τα μεγάλα χρέη και ελλείμματα των κρατών - μελών του Νότου, αντανακλούσαν την επιδίωξη των κυβερνήσεων να βγει όσο γίνεται πιο αλώβητο το κεφάλαιο της δικής τους χώρας από την καταστροφική δύναμη της κρίσης, πιο δυνατό στην ανάκαμψη. Και το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα των χρεών. Ολ' αυτά με όρους ανισομετρίας. Η Γερμανία δεν ήθελε να σηκώσει η δική της οικονομία το κύριο βάρος, υπό την απειλή μάλιστα και χρεοκοπιών. Ετσι έσπρωχνε στο ΔΝΤ. Και ας έλεγαν τότε ότι δε θέλει το ΔΝΤ η Μέρκελ. Τη νύφη όμως την πληρώνουν οι λαοί.
Ο Θαπατέρο αποκαλύπτοντας την «επίθεση» της Μέρκελ στον ίδιο και στον Μπερλουσκόνι επειδή αρνήθηκαν το ΔΝΤ συμπληρώνει ότι ο δεύτερος τιμωρήθηκε αφού τον εξανάγκασαν σε παραίτηση και αντικαταστάθηκε από τον Μόντι. Γράφει επίσης για την επίθεση Σαρκοζί στον Γ. Παπανδρέου, με αφορμή την πρόθεση του τελευταίου να βάλει σε δημοψήφισμα τη συμφωνία για τη διαχείριση του χρέους της Ελλάδας και την αντικατάστασή του από τον Λ. Παπαδήμο. Εξανίστανται διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι για τις βρισιές, ιδιαίτερα του Σαρκοζί (είπε δημοσίως στη Σύνοδο των G20 στις Κάννες τον Γ. Παπανδρέου «γαμ... ψυχασθενή και μαλ...). Αλλά αυτά είναι γνωστά από τότε που έγιναν. Ομορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος είναι η αλήθεια, αλλά έτσι είναι το κεφάλαιο. Δε γνωρίζει φραγμούς, ακόμη και στο να θυσιάζει δικά του παιδιά όταν δεν του κάνουν καλά τη δουλειά...
Δημοσιολόγος της «Εφημερίδας των Συντακτών», στις 26/11/2013, έγραψε με αφορμή τις «αποκαλύψεις Θαπατέρο» για Μπερλουσκόνι και Γ. Παπανδρέου: «Αρέσει, δεν αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια για το ποιος κυβερνά στην επικράτεια της Ευρωζώνης». Να λοιπόν αφορμή για να αναβιώσουν τα κάλπικα «περί κατοχής», κ.λπ. Κάλπικα, επειδή στα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ, η εξουσία και οι κυβερνήσεις είναι των καπιταλιστών. Η Ευρωζώνη, η ΕΕ είναι ενώσεις καπιταλιστικών κρατών. Η ανισομετρία στην οικονομία και οι ανταγωνισμοί συνυπάρχουν στις ενωσιακές σχέσεις. Ολοι μαζί κυβερνούν για την πιο άγρια εκμετάλλευση των λαών. Ο καθένας ανταγωνίζεται τον άλλο για τα συμφέροντα του κεφαλαίου του κράτους του. Συμβιβάζονται στην Ενωση γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα όλων. Οι πιο δυνατοί είναι οι περισσότερο κερδισμένοι. Στρατηγική επιλογή των αστών της Ελλάδας είναι η συμμετοχή σε ΕΕ και Ευρωζώνη. Να γιατί λέμε ότι ο λαός με την πάλη του να επιβάλει την αποδέσμευση από την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία.
Κι αν στη δουλοκτητική αρχαία Ρώμη ανέβαζαν τους δούλους προς πώληση σε ένα πατάρι για να δείξουν τα μούσκουλα, την ομορφιά και την υγεία του ...εμπορεύματος και οι ενδιαφερόμενοι δουλοκτήτες τους κοιτούσαν στα δόντια για να την επιβεβαιώσουν, σήμερα στην πρωτεύουσα της Δανίας του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» βάζουν τους εργαζόμενους πίσω από μια βιτρίνα ως εμπόρευμα προς πώληση.
Ο άνεργος, σαν πίθηκος στο κλουβί, καθισμένος για ένα τρίωρο σε ένα γραφείο πίσω από το τζάμι (φωτ.), προσπαθεί να επιδείξει τις εργασιακές ικανότητές του, την εργασιακή εμφάνισή του και την υγεία του, που ίσως δελεάσει κάποιον καπιταλιστή ή τον επιστάτη του, να τον προσλάβει ως μισθωτό δούλο για ένα κομμάτι ψωμί.
Δεν μπορεί να είναι αυτό το μέλλον των εργαζομένων και των παιδιών τους τον 21ο αιώνα. Ενας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και επίκαιρος, όχι με καλύτερη διαχείριση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, που οι βαθιές και μακρόχρονες κρίσεις του καπιταλισμού θα κάνουν όλο και πιο βάρβαρη, αλλά με κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την οποία πηγάζει, με απελευθέρωση των απεριόριστων δυνατοτήτων της εργατικής δύναμης από τα δεσμά της λειτουργίας της ως εμπόρευμα στον καπιταλισμό. Βάζοντας για πάντα το κεφαλαιοκρατικό σύστημα σε μια σκονισμένη βιτρίνα, στο ίδιο σκοτεινό τμήμα του μουσείου της ανθρώπινης ιστορίας, μαζί με τους Λουδοβίκους και τους αφέντες του Σπάρτακου.