Εγραφε πρόσφατα η Χρ. Κοψίνη στην «Καθημερινή»: «"Πήγαμε καλά το 2013. Αυτό που μπορώ να πω για το 2014, είναι ότι θα είμαστε πάλι όλοι μαζί". Αυτά είπε ο διευθυντής των μεταλλείων Γερακινής της εταιρείας "Ελληνικοί Λευκόλιθοι" και χειροκροτήθηκε. Δεν είπε ούτε "εύχομαι να είμαστε" ούτε "μακάρι να είμαστε όλοι μαζί". Δεν ταλαντεύτηκε. Και σε αυτήν τη σύντομη πρόταση συμπυκνώθηκε η σταθερότητα ζωής 320 οικογενειών. Τόσοι είναι οι εργαζόμενοι της εταιρείας. Ο σεβασμός στον εργαζόμενο συνδέεται με την κερδοφορία». Τι επιδιώκεται από την αστική προπαγάνδα με τέτοια παραδείγματα; Η καλλιέργεια συνείδησης στους εργαζόμενους οτι υπάρχουν καλά αφεντικά, σαν τους "υγιείς" που λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, άρα τους συμφέρει να 'ναι πιστοί στ' αφεντικά. Υποταγή στους εκμεταλλευτές, συστράτευση μαζί τους για να κερδοφορούν, κλέβοντας «νόμιμα» τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι θέλουν. Τα υπόλοιπα περί "σεβασμού στον εργαζόμενο" είναι «τυρί στη φάκα». Οι εργαζόμενοι να μην «τσιμπάνε». Στο δικό τους δρόμοι αυτοί...
Μέχρι και 100 ώρες εξτρά υπερωρίες το μήνα, 1.200 ώρες το χρόνο μπορεί να εξασφαλίζει η εργοδοσία της ιαπωνικής χημικής εταιρείας «Sumitomo Co». Η δε «Toshiba», μέχρι και 100 τη βδομάδα, 1.000 το χρόνο. Tυπικά, με βάση την εργατική νομοθεσία της Ιαπωνίας, «κατοχυρώνεται» το 8ωρο δουλειάς τη μέρα και 40ωρο την εβδομάδα. Ωστόσο, με σχετική συμφωνία εργοδοτών - σωματείων, οι εταιρείες μπορούν όχι μόνο να παραβιάζουν το 40ωρο, αλλά και να εξαναγκάζουν τους εργάτες σε υπερωρίες πολύ περισσότερες από το σημερινό «νόμιμο» όριο, που είναι 80 την εβδομάδα. Οι «περγαμηνές» που παρουσιάζουν ιαπωνικά μονοπώλια στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης είναι χαρακτηριστικές: Η «Nippon Telegraph and Telephone East» έχει εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των εργατοπατέρων συνδικαλιστών για υπερωρίες μέχρι και 150 ώρες το μήνα / 1.000 το χρόνο. Η «Mitsubishi Heavy Industries» μέχρι και 80 ώρες το μήνα, 960 το χρόνο, ενώ η «Toyota Motor» μέχρι και 80 ώρες το μήνα, 720 το χρόνο. Είναι μια μορφή έντασης της εκμετάλλευσης. Από τις πιο βάρβαρες, αφού με τη συνεχή δουλειά πάνω από το 8ωρο δεν αναπληρώνεται η εργατική δύναμη, προκαλώντας προβλήματα στην υγεία των εργατών. Δεν είναι υπερβολή ο «αργός θάνατος».
«(...)στην τελευταία φάση των "μνημονίων" το ζητούμενο επικεντρώνεται πια στο "πώς θα εξέλθουμε από την κρίση"(...) παρά τις σημαντικές διαφορές μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, υπάρχουν πολλοί "κοινοί τόποι" γύρω από το τι πρέπει να κάνει η ίδια η χώρα για τον εαυτό της και τι να διεκδικήσει από τους εταίρους-δανειστές, στο πλαίσιο της Ευρώπης και του ευρώ. Το παράλογο είναι ότι όσο γίνονται εμφανείς οι "κοινοί τόποι" τόσο οξύνονται οι άγονες αντιπαραθέσεις. Και εν πάση περιπτώσει, μια "μίνιμουμ" εθνική συνεννόηση, εάν δεν μπορεί να υπάρξει ένας σοβαρός "ιστορικός συμβιβασμός", είναι αναγκαία» («Εθνος» 22/1/2014). Πυκνώνουν στον αστικό Τύπο αυτές οι υποδείξεις. Και έχουν βάση. Με εξαίρεση ότι για τη διαχείριση του χρέους ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «κούρεμα», ενώ η κυβέρνηση διαπραγμάτευση για ελάφρυνση με άλλον τρόπο, κάποιοι προτείνουν μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση της αποπληρωμής, και οι δύο μιλούν για διαπραγμάτευση με τους δανειστές ώστε να δοθεί χρήμα στο κεφάλαιο για επενδύσεις. Οι αστοί τους θέλουν μαζί για πιο αποτελεσματική διαπραγμάτευση. Που είναι εκ των πραγμάτων αντιλαϊκή.