Γράφει η «Εφημερίδα των Συντακτών», στις 11/12/2014: «Σκηνικό των εκλογών του 2012 προσπαθούν να στήσουν κυβέρνηση, ξένα και εγχώρια μέσα ενημέρωσης με τη βοήθεια του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Πανικοβλημένοι από το ενδεχόμενο να ανατραπεί η κατάσταση στην Ελλάδα επιχειρούν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Είμαστε στην αρχή της οιονεί προεκλογικής περιόδου. Αν οι ψηφοφόροι επιλέξουν τους επικίνδυνους, τότε η λύση που απομένει είναι να πειθαναγκαστούν οι νικητές να βάλουν νερό στο κρασί τους, αφήνοντας κατά μέρος το συναξάρι περί ανατροπής. Αυτό που θα χρειαστεί η χώρα εκείνη τη στιγμή, ενόψει των σκληρών διαπραγματεύσεων με τους άκαμπτους δανειστές, θα είναι συνεννόηση, συναίνεση και ενότητα πολιτικών δυνάμεων». Την «ανατροπή», έστω και προπαγανδιστικά, την έχει εγκαταλείψει ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας το κάλπικο δίλημμα επιλογής ικανότερου διαπραγματευτή και ικανότερου στη διασφάλιση της συναίνεσης. Δεν πρόκειται για «ανατροπή κατάστασης» αλλά για εναλλαγή κόμματος σε κυβέρνηση στην ίδια (καπιταλιστική) κατάσταση. Αν λέει (ο ΣΥΡΙΖΑ) πάρει αυτοδυναμία μπορεί και να δώσει και τα ψίχουλα της Θεσσαλονίκης, διαφορετικά δεν μπορεί ούτε αυτά. Στην τρομοκράτηση του λαού από την κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάσσει εκβιαστικά την αυτοδυναμία του. Οσο για τη συνεννόηση στη διαπραγμάτευση, την κλείνουν σε όλες τις πτώσεις και οι δύο αλλά καθένας θέλει να έχει το πάνω χέρι, χειραγωγώντας το λαό.

«Η πιο θανάσιμη διαδρομή του κόσμου» είναι η Μεσόγειος, σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η οποία χτες ανακοίνωσε ότι από τον περασμένο Γενάρη έχουν χάσει τη ζωή τους στην περιοχή τουλάχιστον 3.419 μετανάστες. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, προσπάθησαν να περάσουν τη Μεσόγειο περισσότεροι από 207.000 μετανάστες. Ο συγκεκριμένος αριθμός αποτελεί ρεκόρ καθώς είναι σχεδόν τριπλάσιος από το προηγούμενο ρεκόρ, τους 70.000 που είχαν ξεσπιτωθεί την περίοδο της «αραβικής άνοιξης».

Αυτά καταγράφονται στη Μεσόγειο, όπου κατά τ' άλλα ο εντοπισμός υδρογονανθράκων έχει πολλαπλασιάσει τους πομπώδεις πανηγυρισμούς των καπιταλιστών περί «ανάπτυξης» και «ευημερίας» - δήθεν - για τους λαούς. Από τη μια μεριά, μονοπώλια λεηλατούν τον πλούτο των λαών και από την άλλη χιλιάδες λαού ξεσπιτώνονται λόγω των σφοδρών ανταγωνισμών για τον έλεγχο αυτού του πλούτου, που πολλές φορές διεξάγονται και με τα όπλα.

Θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς τραγική ειρωνεία το ότι στα ίδια νερά που ερευνητές εντοπίζουν σημαντικά κοιτάσματα, π.χ. φυσικού αερίου (π.χ. κυπριακή, ισραηλινή ΑΟΖ) να πνίγονται τόσες ζωές. Δεν είναι ειρωνεία όμως. Είναι οι άγριες συνέπειες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής.