«Ο αγώνας λοιπόν συνεχίζεται και θα έχει ορίζοντα τετραετίας. Και εκεί το σύνολο των δεσμεύσεων της Θεσσαλονίκης θα είναι εφαρμοσμένη πολιτική», ανέφερε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών», επιχειρώντας να νεκραναστήσει, με... «ορίζοντα τετραετίας» αυτήν τη φορά, τις υποσχέσεις που έδινε για ορισμένα ψίχουλα πριν από το Γενάρη του 2015.

«Θα είναι λάθος αν πιστεύει κανείς ότι στον πρώτο χρόνο θα μπορέσουμε να πάμε να συζητήσουμε με τους Ευρωπαίους. Αυτοί περιμένουν την πλήρη εφαρμογή (σ.σ. του νέου μνημονίου), ώστε να κερδίσουμε και πάλι την εμπιστοσύνη τους», λέει από την πλευρά του ο πρόεδρος της ΝΔ, Ευ. Μεϊμαράκης, σε συνέντευξή του στο «Euronews», για να τάξει και αυτός ότι μετά την «πλήρη εφαρμογή» του μνημονίου, «οι δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί και δεν μπορούν να εφαρμοστούν και είναι πολύ υφεσιακές, μπορούν να συζητηθούν, μετά όμως από αρκετό χρονικό διάστημα».

Πού πήγανε άραγε οι περιβόητες «100 πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης», με τις οποίες μας έπρηζαν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ. στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις; Είναι προφανές: Στο πλαίσιο της πλήρους δέσμευσής τους στην αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο νέο μνημόνιο που υπερψήφισαν όλοι μαζί παρέα, ακόμα και τα «παραδοσιακά» προεκλογικά ψίχουλα που έταζαν στο λαό, από τις «100 πρώτες μέρες»... μετατίθενται πλέον στο τέλος της τετραετίας και μετά την πλήρη εφαρμογή της αντιλαϊκής συμφωνίας...

Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, δηλαδή: Και προσπάθεια να διασφαλίσουν την ανοχή του λαού στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής για όσο μεγαλύτερο διάστημα μπορούν, αλλά και προετοιμασία εδάφους, ώστε όταν γίνει σαφές ότι και αυτές οι προεκλογικές υποσχέσεις τους θα έχουν την ίδια «τύχη» με τις προηγούμενες, να έχουν έτοιμη τη δικαιολογία, ότι δηλαδή «δεν τους άφησαν να ολοκληρώσουν το 4ετές έργο τους»!

Μόνο που ο λαός έχει συσσωρευμένη πείρα και σε αυτό το ζήτημα: Ούτε στην αρχή της 4ετίας, ούτε στο τέλος της, ποτέ δεν πρόκειται να δει ουσιαστική ανακούφιση, αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών του και κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του, όσο μένει εγκλωβισμένος στα διλήμματα του κεφαλαίου, όσο περιμένει μήπως κάποια στιγμή περισσέψει κανένα ψίχουλο από το φαγοπότι των μονοπωλίων.

Στο έδαφος της εξουσίας του κεφαλαίου, τα μόνα μέτρα που «εκταμιεύονται» άμεσα, με το κλείσιμο της κάλπης, είναι αυτά που παίρνονται για λογαριασμό του, γεγονός που θα αποτυπωθεί αυτήν τη φορά πιο άμεσα από ποτέ, μεταξύ άλλων με τα ραβασάκια που περιμένουν στη γωνία για τον ΕΝΦΙΑ του 2015 και την αυξημένη προκαταβολή φόρου που θα κληθούν να πληρώσουν οι αγρότες...