Οχι ότι υπήρχε καμιά αμφιβολία, δηλαδή, αλλά όπως και να το κάνουμε η ανοιχτή ομολογία αξίζει να σημειωθεί: Αυτό που ομολογεί στην ουσία η κυβέρνηση είναι η πρεμούρα της για την «εμπροσθοβαρή» εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων και των αντιλαϊκών μέτρων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο, για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.

Με την ίδια πρεμούρα και το ίδιο καμάρι, άλλωστε, ο Γ. Δραγασάκης δήλωσε στην ίδια συνέντευξη ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα «οπλοστάσιο αναπτυξιακών μέτρων» το δίμηνο Μάη - Ιούνη: Ενα μπαράζ, δηλαδή, νέων κρατικών ενισχύσεων, προνομίων, φοροαπαλλαγών και «κινήτρων» κάθε είδους προς το κεφάλαιο, το οποίο θα πατήσει ακριβώς πάνω στο «εμπροσθοβαρές» τσάκισμα του λαού, στην παραπέρα κατακρεούργηση του Ασφαλιστικού και τη νέα ένταση της φοροληστείας σε βάρος των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Ο ενιαίος ταξικός χαρακτήρας της αντιλαϊκής πολιτικής σε όλο του το μεγαλείο, κριτήριο χρήσιμο για να πέφτουν στο κενό όλες οι σάλτσες και τα παραμύθια με τα οποία την ντύνουν η κυβέρνηση και τα διάφορα αστικά επιτελεία...

Σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, απαγορεύεται η παρεμπόδιση των προσφύγων να καταθέσουν αίτηση ασύλου στη χώρα που έχει πλήρως ενσωματώσει και αποδεχτεί το διεθνές προσφυγικό Δίκαιο, όπως απαγορεύονται και οι επαναπροωθήσεις. Η συμφωνία κυβέρνησης - ΕΕ - Τουρκίας, που επικύρωσε η Βουλή με νόμο το βράδυ της Παρασκευής, προβλέπει τα ακριβώς αντίθετα: Εγκλωβισμό, άσυλο με το σταγονόμετρο, επαναπροωθήσεις. Ταυτόχρονα, το ΝΑΤΟ, με την παρουσία του στο Αιγαίο, έχει αναλάβει τον έλεγχο και την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών, κουρελιάζοντας τις διεθνείς συμφωνίες και τις συνθήκες για τους πρόσφυγες, πέρα από τους κινδύνους που εγκυμονεί για τα κυριαρχικά δικαιώματα η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Ποιο συμπέρασμα προκύπτει; Οτι το λεγόμενο «διεθνές Δίκαιο», προϊόν κι αυτό μιας άλλης εποχής, όπου ο παγκόσμιος συσχετισμός δύναμης ήταν διαφορετικός, κάτω από την επίδραση και του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, είναι ένα «πουκάμισο αδειανό» για τους ιμπεριαλιστές. Στην πραγματικότητα, γίνεται «ακορντεόν» στα χέρια τους, που ανοιγοκλείνει ανάλογα με τον μεταξύ τους συσχετισμό, τα συμφέροντα, τις αντιθέσεις και τα παζάρια τους, πάντα σε βάρος των λαών.

Πενήντα πέντε χιλιάδες πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στη χώρα μας με ένα και μόνο αίτημα: Να τους αφήσουν να πάνε στον προορισμό τους. Μια λέξη για καθέναν απ' αυτούς να πεις δεν φτάνει ο χρόνος μιας μέρας. Κι όμως, τα αστικά κόμματα κατόρθωσαν σε μισή μέρα, την Παρασκευή, στη Βουλή, να ξεπετάξουν ένα νομοσχέδιο που επιβάλλει σ' αυτούς τους ανθρώπους τη φυλακή ή την επιστροφή στην κόλαση. Το «θα πατάξομεν την γραφειοκρατίαν» αποκτά νέα διάσταση. Δεν είναι η πρώτη φορά που το αστικό κράτος, με όλους τους θεσμούς του, λειτουργεί ταχύτατα. Οταν πρόκειται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης δεν χωρούν καθυστερήσεις και πολιτικοί ανταγωνισμοί. Και η αστική τάξη της χώρας μας επιδιώκει να διαχειριστεί το Προσφυγικό με βασικό κριτήριο το πώς θα εξασφαλίσει τη θέση της στα αντιλαϊκά παζάρια και τις αντιθέσεις στο πλαίσιο της ΕΕ. Γεγονός που σηματοδοτεί αρνητικές εξελίξεις και για τους πρόσφυγες και για τον ελληνικό λαό. Που μαζί με την έκφραση αλληλεγγύης από το υστέρημά του προς τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων θα πρέπει να ανοίξει αποφασιστικό μέτωπο στην κύρια αιτία: Τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω του.

Με την ανεργία στην Ευρωζώνη να διαμορφώνεται στο 10,3% το Μάρτη (Eurostat), παρουσιάζοντας όμως πολλές διακυμάνσεις από χώρα σε χώρα (24,6% στην Ελλάδα, 20,5% στην Ισπανία, 12,2% στην Πορτογαλία, 6,2% στη Γερμανία) «η κινητικότητα των εργαζομένων μέσα στην Ευρωζώνη ήταν αυξημένη κατά 15% το 2013 σε σχέση με το 2007. Ενας βασικός προορισμός των εργαζομένων είναι η Γερμανία». Αυτό αναφέρει έρευνα της Deutsche Bank. Οι άνεργοι της Ευρωζώνης, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, είναι σε «αυξημένο ανταγωνισμό με εργαζομένους της Ανατολικής Ευρώπης και με μετανάστες από τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και αλλού». Δηλαδή, εκατομμύρια άνεργοι, κυρίως νέοι, συρρέουν σε καπιταλιστικά κράτη που χτυπήθηκαν λιγότερο από την κρίση αναζητώντας μεροκάματο, και όχι βέβαια τη Γη της Επαγγελίας, αφού και εκεί οι συνθήκες και οι όροι δουλειάς αντανακλούν τη σκληρή εκμετάλλευση. Αλλωστε, ακόμα και ο «ανταγωνισμός» που περιγράφει η έρευνα ανάμεσα σε εργαζόμενους από διαφορετικά κράτη, που ψάχνουν να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη, κάνει ευκολότερη τη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων και για τους ντόπιους και τους μετανάστες εργάτες στις χώρες υποδοχής. Μόνο κερδισμένο είναι και πάλι το κεφάλαιο. Ενδεικτικά, το πιο πλούσιο 10% των Γερμανών κατέχει σχεδόν το 60% του πλούτου στη χώρα, ενώ το πιο φτωχό 50% του πληθυσμού ζει με μόλις το 2,5% του συνολικού πλούτου της χώρας, σύμφωνα με έρευνα της Bundesbank τον περασμένο Μάρτη...