Ο υπουργός Εργασίας παρουσιάζει τους μεγαλοεργοδότες σαν συμμάχους της κυβέρνησης στη «μάχη» που ετοιμάζεται να δώσει για το καθεστώς των ομαδικών απολύσεων. Αυτό μας είπε, τις προάλλες, ο Γ. Κατρούγκαλος, σχολιάζοντας την εισήγηση του γενικού εισαγγελέα στο Δικαστήριο της ΕΕ για την υπόθεση των απολύσεων στα «Τσιμέντα Χαλκίδας».

Σύμφωνα με τον υπουργό, οι εργοδότες στην Ελλάδα δεν ζητάνε απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και αυτό διευκολύνει την κυβέρνηση να αποκρούσει τις «εμμονές του ΔΝΤ». Αλήθεια, ποιον νομίζει ότι κοροϊδεύει, με την προσπάθειά του να βγάλει λάδι την εργοδοσία για τις συνολικότερες ανατροπές που ετοιμάζονται στα Εργασιακά; Μήπως δεν ήταν η πολυεθνική «Lafarge» αυτή που κίνησε τη διαδικασία, για να προσαρμοστεί καλύτερα η ελληνική νομοθεσία στις οδηγίες της ΕΕ που αφορούν στις ομαδικές απολύσεις; Και ποιος ευθύνεται για το σημερινό καθεστώς - αν όχι η εργοδοσία - όπου σύμφωνα με τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για το 2015, το 60% των εργαζομένων έχασε τη δουλειά του τουλάχιστον μια φορά; Το κεφάλαιο διψάει για ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας και έχει το ...προνόμιο να επιλέγει κάθε φορά τα μέτρα που το διευκολύνουν περισσότερο. Σε ό,τι αφορά, πάντως, την κυβέρνηση, ισχύει αυτό που λέει ο λαός «δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι»...

«Κυβερνητική μεσολάβηση για λήξη της απεργίας ζητούν οι εφοπλιστές», «Κίνδυνος να βρει σε "ύφαλο" η κρουαζιέρα λόγω της απεργίας», «Υπουργική παρέμβαση για την απεργία των λιμενεργατών ζητά ο Μίχαλος», «Διαμαρτύρονται ξένες εταιρείες κρουαζιέρας για τις απεργίες», «Παρακάμπτουν τον Πειραιά τα κρουαζιερόπλοια - Ταλαιπωρία για τους τουρίστες», «Τον κώδωνα του κινδύνου κρούουν οι εταιρείες για τις κρουαζιέρες». Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους των τελευταίων ημερών και αφορούν σε ρεπορτάζ σχετικά με την απεργία των λιμενεργατών.

Ανεξάρτητα από το εάν συμφωνεί κανείς ή όχι με το πλαίσιο αιτημάτων των δυνάμεων που πλειοψηφούν στις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις, η χολή που χύνει το κεφάλαιο και τα παπαγαλάκια του δεν αφορά στενά την απεργία των λιμενεργατών. Στο στόχαστρό τους έχουν συνολικά το δικαίωμα στην απεργία, το οποίο καταγγέλλουν διαρκώς ότι υπονομεύει την οικονομία και την ανάκαμψη, διώχνει επενδυτές και τουρίστες, υποσκάπτει το εθνικό συμφέρον. Η κυβέρνηση, με μεγάλη ευχαρίστηση, παρακολουθεί την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα και, από την πλευρά της, επιστρατεύει τη μαλαγανιά για να σύρει τους απεργούς μακριά από τους αγώνες, αφού τους διαβεβαιώνει ότι έχει διασφαλίσει όλα τα εργασιακά δικαιώματα μετά την παραπέρα ιδιωτικοποίηση των Οργανισμών Λιμένων! Δηλαδή, καρότο και μαστίγιο, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη η συζήτηση για αλλαγή της νομοθεσίας σχετικά με την απεργία.

Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και πολλά άλλαξαν από τον Ιούνη του 2011, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ διακινούσε στις «πλατείες» τα παραμύθια περί «ακηδεμόνευτων» - «αμεσοδημοκρατικών» κινημάτων και τα αντιδραστικά τους συνθήματα, όπως το «έξω τα κόμματα - έξω τα συνδικάτα», τα οποία στην πορεία έγιναν «σκαλοπάτια» για την εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση, για το ξεφούσκωμα της λαϊκής πάλης, αλλά και το φούσκωμα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Το αποδεικνύει, εξάλλου, και η ξετσίπωτη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα ως κυβέρνηση βρίσκει τέτοια «κινήματα», όπως το «Παραιτηθείτε», «στα όρια της συνταγματικότητας».

Σίγουρα, πάντως, εκείνο που δεν άλλαξε είναι ο χαρακτήρας αυτών των «αυθόρμητων» κινημάτων που έχουν ως στόχο να εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους και το λαό στους όλο και πιο αντιδραστικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης ή έστω τμημάτων της. Τόσο, που πλέον καλούν τους εργαζόμενους να κατέβουν στους δρόμους «χωρίς χρώματα - κόμματα και συνδικάτα» και να ζητήσουν «δραστικές περικοπές δαπανών» και «μεταρρυθμίσεις» (βλέπε αντιλαϊκές ανατροπές) «παντού», δίνοντας όρκους πίστης στην «αστική δημοκρατία», όπως λένε, στην ΕΕ κ.τ.λ. Πραγματική «μαυρίλα» δηλαδή, και μάλιστα πολύ ταιριαστή ως «αντιπολίτευση» στη «μαύρη» πολιτική του κεφαλαίου, που υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και στις προσπάθειες σταθεροποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος.