Μπορεί η τελευταία αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση να αποτέλεσε ένα ακόμα γενναίο δώρο για τους επιχειρηματικούς ομίλους, συμπεριλαμβανομένων αυτών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της ιδιωτικής ασφάλισης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το κεφάλαιο υποστέλλει τη σημαία των απαιτήσεών του σε ό,τι αφορά την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, με την ενίσχυση των κεφαλαιοποιητικών χαρακτηριστικών του. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση του προέδρου της «Εθνικής Ασφαλιστικής», Χρ. Σαρδελή, ότι «το αναδιανεμητικό σύστημα λύνει πολιτικά προβλήματα αλλά όχι οικονομικά» και γι' αυτό χρειάζεται η ενίσχυση του δεύτερου και τρίτου πυλώνα (επαγγελματικά ταμεία και ιδιωτική ασφάλιση). Επικαλείται, μάλιστα, την εκτίμηση για αύξηση του προσδόκιμου ζωής κατά μία δεκαετία μέχρι το 2060, που θα σημάνει και την αύξηση του αριθμού των συνταξιούχων. Να, λοιπόν, που η αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα πρέπει να θεωρείται «κατάρα» για ασφαλισμένους και συνταξιούχους, επειδή αξιοποιείται σαν άλλοθι για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και ταυτόχρονα για τη μετατροπή της Ασφάλισης εξολοκλήρου σε ατομική υπόθεση. Σε κάθε περίπτωση, δηλώσεις όπως αυτές, που αναπαράγουν τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας και των κατευθύνσεων της ΕΕ για το Ασφαλιστικό, επιβεβαιώνουν ότι η επίθεση είναι διαρκείας και ότι είναι θέμα χρόνου να εξαπολυθεί ο επόμενος γύρος της, με στόχο την παραπέρα επέκταση των ιδιωτικών συστημάτων σε βάρος ό,τι απέμεινε από την Κοινωνική Ασφάλιση.

Από αναφορά της ελληνικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες: «Η μελλοντική πορεία της βελγικής οικονομίας (...) παραμένει σχετικά επισφαλής, κυρίως εξαιτίας του υψηλού δημόσιου χρέους, καθώς και των δημόσιων δαπανών που είναι δύσκολο να μειωθούν δραστικά κατά τα επόμενα έτη, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού (...) Η ενίσχυση του τραπεζικού κλάδου προς αποφυγή πτώχευσης σε πρώτο στάδιο, αλλά και τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η βελγική οικονομία και τα οποία εντάθηκαν τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κρίσης, είχαν ως αποτέλεσμα την εκτίναξη του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ». Και παρακάτω: «Κοινή (...) διαπίστωση τόσο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και διεθνών χρηματοδοτικών οργανισμών αποτελεί το γεγονός ότι η βελγική κυβέρνηση πρέπει να προβεί σε εκτεταμένες περαιτέρω μεταρρυθμίσεις με στόχο τον δραστικό περιορισμό των κρατικών δαπανών, την αναμόρφωση του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων, συντάξεων και υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, προκειμένου να απαλείψει στα αμέσως προσεχή χρόνια το διαρθρωτικό και το ονομαστικό δημοσιονομικό έλλειμμα και να επαναφέρει το δημόσιο χρέος της χώρας σε επίπεδα ελεγχόμενα, κάτω του 100% του ΑΕΠ». Αντί για Βέλγιο, βάλτε Ελλάδα, βάλτε και άλλη χώρα. Ετσι κι αλλιώς, η καπιταλιστική κρίση δείχνει παντού τα δόντια της, αλλού το ίδιο, αλλού περισσότερο. Και παντού οι αστοί σπεύδουν να τη φορτώσουν στο λαό.

Το 35,7% του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Ο κίνδυνος φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού είναι υψηλότερος στην περίπτωση των ατόμων ηλικίας 18-64 ετών (39,4%). Ο πληθυσμός ηλικίας 18-64 ετών που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, εκτιμάται για τους Ελληνες σε 37,4% και για τους αλλοδαπούς που διαμένουν στην Ελλάδα σε 64,3%. Το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 4.512 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.475 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών. Το έτος 2015, το 21,4% του συνολικού πληθυσμού της χώρας ήταν σε κίνδυνο φτώχειας. Τι δείχνουν τα στοιχεία; Οτι αυξάνεται το τμήμα των λαϊκών στρωμάτων που κινδυνεύει από το φάσμα της φτώχειας και μάλιστα, με βάση τους επίσημους δείκτες, αυτά τα εισοδήματα δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου. Δηλαδή, δείχνουν συνθήκες εξαθλίωσης. Αυτή την κατάσταση δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει η «δίκαιη ανάπτυξη» που επαγγέλλεται η τωρινή κυβέρνηση, αφού υπηρετεί το στόχο της ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης και της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης που τη συνοδεύει.