«Ολα αυτά είναι οι πραγματικές ειδήσεις», λέει το Μαξίμου, που ούτε είδε ούτε άκουσε για την άθλια κατάσταση των νοσοκομείων που δίνουν μάχη με τις ελλείψεις, για τα τεράστια προβλήματα στην Εκπαίδευση, για την αυθαιρεσία της εργοδοσίας σε κάθε κλάδο που καταπατά και αυτά τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, για την αντιλαϊκή επίθεση που δεν πάει διακοπές...

«Δεν έχει τεθεί από τους εργοδότες, δεν έχει τεθεί από την Επιτροπή Ανεξάρτητων Ειδικών, δεν βλέπω για ποιο λόγο να έχουμε κάποια αλλαγή». Αυτήν την απάντηση έδωσε ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος, στην ερώτηση αν θα «υπάρξουν περιορισμοί στη λήψη κήρυξης μιας απεργίας», η οποία έγινε στο πλαίσιο συνέντευξης στο site «iefimerida». Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του υπουργού να αποφύγει το πικρό ποτήρι, όμως και ο ΣΕΒ έχει ζητήσει με έναν γενικό προς το παρόν τρόπο αλλαγές στο πώς παίρνεται απόφαση για απεργία και η περίφημη «Επιτροπή» το έχει αφήσει ανοιχτό. Ο υπουργός προσπαθεί να μεταθέσει τη συζήτηση για τότε που το θέμα θα προσδιοριστεί με ακρίβεια. Και τότε όλα είναι ανοιχτά καθώς, σύμφωνα και με τη δική του απάντηση, όταν τεθεί το θέμα θα υπάρχει «λόγος για να έχουμε κάποια αλλαγή». Οσο κι αν προσπαθεί να είναι καθησυχαστικός, πάντως, η πρακτική της κυβέρνησης απέναντι στο δικαίωμα στην απεργία δοκιμάζεται αυτές τις μέρες στην πράξη: Στα «Λιπάσματα Καβάλας», όπου οι εργάτες αποφασίζουν απεργία και η κυβέρνηση στηρίζει με τα ΜΑΤ την εργοδοσία.

«Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις...». Πού οι παλιές καλές εποχές που η διεξαγωγή του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ προκαλούσε φρενίτιδα ενθουσιασμού στους εγχώριους θιασώτες του; Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας τα ταρατατζούμ, τα «οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη», τα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» κ.λπ. κ.λπ. Φέτος σιωπή. Μόλις χτες ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε γνωστό ότι στέλνει δύο μέλη της Κεντρικής του Επιτροπής στο Μόντρεαλ του Καναδά για συμμετοχή στις εργασίες του Φόρουμ.

Εστω κι έτσι, είμαστε βέβαιοι ότι αμφότεροι είναι σε θέση να μεταλαμπαδεύσουν την πλούσια εμπειρία που απόκτησαν κατά τα δύο σχεδόν χρόνια διακυβέρνησης της χώρας απ' το κόμμα τους. Να ενημερώσουν το Φόρουμ για το πώς π.χ. με σημαία τον «αντινεοφιλελευθερισμό» εφαρμόζουν μια πολιτική που θα τη ζήλευε κάθε ορκισμένος νεοφιλελεύθερος, πώς, με σημαία το «οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη», υπηρετούν τα κέρδη τόσο καλά που τρίβουν τα μάτια τους αυτοί που τα καρπώνονται, πώς εκείνος ο εφικτός άλλος κόσμος αποκτά διάσταση τραγική για χιλιάδες ανθρώπους που δίνουν τη μάχη της επιβίωσης καθημερινά κ.λπ. κ.λπ.

«Γι' αυτήν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, ποτέ δεν φαντάσθηκα ότι μπορούσε να είναι τόσο θαυμασία, τόσο μεγαλοπρεπής, τόσο συγκινητική (...) Η τελετή άρχισε στις 4 ακριβώς με την είσοδο του Χίτλερ (...) Το Στάδιον ολόκληρον (...) για τρία ολόκληρα λεπτά ήταν μια παμμέγιστη φωνή, μια εκκωφαντική βοή, ένα ατελείωτο "Χάιλ Χίτλερ!" (...) Ηταν στιγμές αληθινής, βαθειάς συγκινήσεως, ομαδικού ενθουσιασμού. Ολοι μαζί τραγουδούσαμε τον Εθνικό Γερμανικό Υμνο (...)». Αυτά έγραφε σε ανταπόκρισή της η Ε. Βλάχου στην «Καθημερινή» από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 (που έμειναν στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων ως κατάμαυρη σελίδα ναζιστικής φιέστας, ενώ η Σοβιετική Ενωση και άλλες χώρες αρνήθηκαν να συμμετάσχουν). Το ζήτημα δεν είναι ότι το θυμηθήκαμε εμείς, αλλά η ίδια η εφημερίδα που επέλεξε να το επαναδημοσιεύσει χτες στη στήλη της «80 χρόνια πριν...» με τον υπότιτλο μάλιστα «Βλάχου, Χίτλερ και Deutschland uber alles» (!). Εντάξει, για την ιστορία της «Καθημερινής», που σήμερα πρωτοστατεί στη διάδοση της ψευτοθεωρίας των «δύο άκρων», αλλά το 1941 υποδεχόταν «μετά βαθειάς συγκινήσεως» τους ναζί κατακτητές, γνωρίζαμε, όμως τι να υποθέσουμε για την επιλογή αυτής της επαναδημοσίευσης;