Ενα ενδιαφέρον παρασκήνιο για τη βάση της Σούδας περιγράφει η «Καθημερινή», η οποία είναι συνήθως καλά ενημερωμένη σε τέτοια θέματα. Σύμφωνα με πρωτοσέλιδο άρθρο της εφημερίδας, «η βάση της Σούδας είναι ένα πολύ σημαντικό γεωπολιτικό χαρτί για την Ελλάδα. Ευτυχώς, μάλιστα, που το πολιτικό μας προσωπικό έχει ωριμάσει και συμφωνεί στη συντριπτική του πλειονότητα με την παραχώρησή της στις ΗΠΑ (...) Ο υπουργός Αμυνας έχει δημοσίως δηλώσει αρκετές φορές ότι θα πρέπει να υπάρξει μια νέα συμφωνία, διάρκειας πέντε έως επτά ετών, για τη χρήση της βάσης από τους Αμερικανούς (...) Οι άνθρωποι που λαμβάνουν τις αποφάσεις στην Αθήνα, επιμένουν όμως ότι πρέπει να βρεθούν κάποιου είδους ανταλλάγματα που θα δικαιολογούν την επέκταση της συμφωνίας. Στην Ουάσιγκτον πάλι, έχει δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι η επέκταση θα υλοποιηθεί ούτως ή άλλως (...) Είναι προφανές ότι ανάμεσα στις προσδοκίες για σημαντικά ανταλλάγματα και τη σιγουριά της Ουάσιγκτον για την επέκταση της συμφωνίας, θα πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή. Εγκυρες πηγές άλλωστε εκτιμούν ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει ακόμη τοποθετηθεί με σαφήνεια στο ζήτημα. Και πως βασική προτεραιότητα για τον ίδιο δεν είναι τόσο η παροχή κάποιων εξοπλισμών, όσο η καθαρή γεωπολιτική στήριξη της κυβέρνησης και στο μπρα ντε φερ για το χρέος και στη χαλιναγώγηση της Τουρκίας».

Τι προκύπτει; Οτι η βάση της Σούδας, και κατ' επέκταση η βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, είναι το «δυνατό χαρτί» της αστικής τάξης για τη γεωπολιτική της αναβάθμιση στην περιοχή. Πάνω εκεί στήνεται ένα «πάρε - δώσε» με τις ΗΠΑ, με αντάλλαγμα είτε την αύξηση της αμερικανικής συνδρομής σε στρατιωτικό υλικό, είτε την «ντε φάκτο» στήριξη της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας. Η ελληνική κυβέρνηση δίνει ένα ζωντανό παράδειγμα για το τι σημαίνει πραγματική αφοσίωση στα στρατηγικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης. Και αντίστροφα, τι σημαίνει και τι κινδύνους εγκυμονεί για τους λαούς να τους ανακατεύουν με τα ...πίτουρα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των διενέξεων στην περιοχή.

Απ' όταν αποκαλύφθηκαν ο εγκλεισμός και ο βασανισμός της νεαρής κοπέλας στη Δάφνη από τον - κατά δήλωση - τυφλό αυτουργό, έχει ξεκινήσει ένα «πανηγύρι» στον Τύπο για το κατά πόσο ο συγκεκριμένος διαθέτει πιστοποιητικά που να βεβαιώνουν την τυφλότητά του. Μάλιστα, ορισμένοι το πήγαν και πιο πέρα, γράφοντας χτες ότι επ' αφορμή το περιστατικο και το γεγονός ότι ο θύτης ενδέχεται να είναι τυφλός - «μαϊμού», περνούν ξανά από «κόσκινο» όλες οι σχετικές γνωματεύσεις των αρμόδιων οργανισμών, όπως τα ΚΕΠΑ, που πιστοποιούν τις αναπηρίες. Βέβαια, οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι και συνδέουν τα πιστοποιητικά των ΚΕΠΑ (άρα και τα πενιχρά επιδόματα αναπηρίας) με ανάπηρους - «μαϊμού» και, γιατί όχι, με μια γενικότερη «έφεση» στην «παραβατικότητα», με προκάλυμμα την αναπηρία, που μπορεί να φτάσει και στα όρια των άρρωστων πράξεων του 52χρονου στη Δάφνη. Ετσι, ένα φρικαλέο έγκλημα, που από σπόντα και μόνο συνδέεται με μιας μορφής αναπηρία, αξιοποιείται για να δημιουργηθούν εντυπώσεις γύρω από την εγκυρότητα και την αναθεώρηση των πιστοποιητικών αναπηρίας, με βάση τα οποία μερικές χιλιάδες ανήμποροι παίρνουν ένα επίδομα για να επιβιώσουν. Και μάλιστα, όταν έχει ανοίξει για τα καλά η συζήτηση για το πετσόκομμα των κονδυλίων για τα αναπηρικά επιδόματα, με εργαλείο τις γνωματεύσεις των ΚΕΠΑ. Εδώ είναι που κολλάει η λαϊκή ρήση «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε - έξι...».