«Θα βρει ή δε θα βρει η κυβέρνηση τους βουλευτές για να περάσει η συμφωνία των Πρεσπών από τη Βουλή;» «Θα δρομολογήσει ή όχι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα;» «Θα επηρεάσει ή όχι το ζήτημα τον χρόνο των εκλογών;» «Θα ψηφιστεί μέσα στο Γενάρη ή αργότερα;». Με αυτά και με άλλα παρόμοια ερωτήματα, αλλά και με τις γνωστές «διαρροές», υπονοούμενα και «φήμες», τα αστικά επιτελεία στήνουν από την περασμένη βδομάδα το γνωστό «έργο», τη φορά αυτή με επίκεντρο τη συμφωνία των Πρεσπών. Παρά τον «κουρνιαχτό» που αναμφίβολα θα σηκωθεί τις επόμενες βδομάδες, ο λαός μας χρειάζεται να δει καθαρά: Πίσω από τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και τα παιχνίδια για τη διαμόρφωση κοινοβουλευτικών και κυβερνητικών πλειοψηφιών, όλοι μαζί «ψηφίζουν» με τα τσαρούχια τα σχέδια της αστικής τάξης για την «αναβάθμισή» της, μέσα από την ακόμα πιο βαθιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή. Αυτό είναι το «μεδούλι» και της ΝΑΤΟικής κοπής συμφωνίας των Πρεσπών, που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για το λαό μας και τους λαούς της περιοχής. Αυτός και ο λόγος που πρέπει να βρει απέναντί της το λαό.
Ως κυβερνητικό «χουβαρνταλίκι» παρουσίασε ο φιλοκυβερνητικός Τύπος τη δεύτερη φάση του περιβόητου κοινωνικού μερίσματος, με την κυβέρνηση να μοιράζει 80 επιπλέον εκατομμύρια σε άλλους 230 χιλιάδες δικαιούχους. Είναι βέβαια κι αυτό ενδεικτικό για το πώς η κυβέρνηση, όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που έχουν τις ίδιες ακριβώς προτάσεις για τη διαχείριση και ενσωμάτωση της φτώχειας, θέλουν να ρίξουν κι άλλο τις απαιτήσεις του λαού, πανηγυρίζοντας για τα εφάπαξ ψίχουλα, την ώρα που μόνιμα κόβουν από δαπάνες για Υγεία - Πρόνοια και υποδομές που έχει ανάγκη ο λαός. Εξίσου όμως αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με αυτά, αίτηση για το επίδομα έκαναν 3,9 εκατομμύρια νοικοκυριά, δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ όλη η Ελλάδα, ενώ πάνω από τις μισές απορρίφθηκαν λόγω κριτηρίων ή δεν ολοκληρώθηκαν, αφού το σύστημα τους ενημέρωσε ότι έτσι κι αλλιώς θα απορρίπτονταν.
Οσο κι αν τα διαβάζουν ανάποδα στα κυβερνητικά επιτελεία, από τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα η μεγάλη εικόνα: Η πολιτική τους υπέρ του κεφαλαίου αφήνει πίσω της όλο και περισσότερους εξαθλιωμένους ή στα όρια της φτώχειας, ενώ και τα κυβερνητικά «χουβαρνταλίκια» με την τσέπη του λαού δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από έναν μηχανισμό αναδιανομής της φτώχειας, που ούτε για «ζήτω» δεν φτάνει πόσο μάλλον να ανακουφίσει από τα τεράστια λαϊκά προβλήματα και από τη συνολική επίθεση στο εισόδημα και τη ζωή του λαού. Ο λαός μας όχι μόνο δεν πρέπει να επιτρέψει να του συμπεριφέρονται σαν το «κοριτσάκι με τα σπίρτα», αλλά πρέπει να διεκδικήσει όλα όσα έχασε τα προηγούμενα χρόνια και έχει ανάγκη για να ζήσουν αυτός και τα παιδιά του σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες τους.