Τρεις ακόμα νεκροί από πλημμύρες, αεροπλάνα με προορισμό τη Θεσσαλονίκη που κάνουν βόλτες μέχρι την ...Τιμισοάρα εξαιτίας του κλειστού αεροδρομίου, η - κατά τον πρωθυπουργό - «πρωτεύουσα των Βαλκανίων» χωρίς λεωφορεία εξαιτίας του παμπάλαιου στόλου και των κλειστών δρόμων, ένα ολόκληρο νησί αποκλεισμένο, όπου στήθηκε μάλιστα με θράσος η προχτεσινή κυβερνητική φιέστα, εθνικές οδοί κλειστές, χιλιάδες εγκλωβισμένοι μετανάστες να ξεπαγιάζουν στα νησιά, δεκάδες χιλιάδες να ξεπαγιάζουν στα σπίτια τους ή ακόμα και σε νοσοκομεία λόγω έλλειψης πετρελαίου. Αυτός είναι ένας μικρός μόνο απολογισμός της «ετοιμότητας» του κρατικού μηχανισμού τις τελευταίες μέρες που το κρύο αγρίεψε, χωρίς πάντως να έρθει και η συντέλεια του κόσμου, όπως προειδοποιούσαν τα κρατικά επιτελεία και πολλά από τα ΜΜΕ. Δεν πρόκειται για κάποιο «κρύο» αστείο, αλλά για την ψυχρή πραγματικότητα με την οποία έρχονται ξανά και ξανά αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα: Το αστικό κράτος όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να τους προστατέψει, αλλά εχθρεύεται τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, γιατί υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι' αυτό ιεραρχεί στον πάτο τις ανάγκες του λαού, βάζει τις υποδομές που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα στο «ζύγι» του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, σχεδιάζει μόνο ό,τι ανοίγει νέα πεδία κερδοφορίας στους καπιταλιστές.
Η κατάσταση αυτή είναι και μια χαρακτηριστική εικόνα για το τι έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα από την ανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου: Η αναρχία στην παραγωγή, το κυνήγι του μέγιστου κέρδους, όλα όσα βρίσκονται στον πυρήνα του σάπιου συστήματος, κάνουν το λαό θύμα με κάθε ευκαιρία. Ο λαός δεν πρέπει να δεχτεί την κατάσταση αυτή, να καίγεται στις πυρκαγιές, να πνίγεται στις πλημμύρες, να ξεπαγιάζει στο χιόνι, την ώρα που υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να ζήσει καλύτερα. Η σύγκρουση με το κεφάλαιο, το κράτος του, τις κυβερνήσεις του, είναι ο μόνος δρόμος για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του.
Σελίδες επί σελίδων γράφτηκαν αυτές τις μέρες, με απολογισμούς της χρονιάς που πέρασε, αλλά κυρίως με προβλέψεις και εκτιμήσεις για τη χρονιά που έρχεται. Την τιμητική τους είχαν φυσικά η οικονομία και οι γεωπολιτικές εξελίξεις, που στην πλειοψηφία των αναλύσεων αλληλοσυνδέονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Κοινή συνισταμένη στα δημοσιεύματα του διεθνούς και εγχώριου Τύπου είναι η αβεβαιότητα που προκαλεί στα αστικά επιτελεία η αναιμική ανάκαμψη σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και τα «ανοιχτά μέτωπα» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα φέρουν τη χρονιά που ξεκίνησε. Πάνω σ' αυτό το έδαφος γίνονται εκτιμήσεις και για την ελληνική οικονομία, η πορεία της οποίας συνδέεται άμεσα με τις εξελίξεις στην ΕΕ, που σπαράσσεται από αντιθέσεις, στη βάση της ανισομετρίας που μεγαλώνει, ενώ μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι δεν κρύβουν την ανησυχία τους και για μια νέα συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση. Αυτή η «μεγάλη εικόνα» είναι αρκετή για να θολώσει τα πανηγύρια και τα πυροτεχνήματα της ελληνικής κυβέρνησης για μια «νέα εποχή ανάκαμψης και ευημερίας» μετά τα μνημόνια, ή τον καβγά της με τη ΝΔ για το ποιος μπορεί να εξασφαλίσει την «αειφόρο ανάπτυξη» που δεν θα απειλείται τάχα από επόμενες κρίσεις. Αλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι ο μεταξύ τους ανταγωνισμός αφορά την επιτάχυνση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», για να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας στο κεφάλαιο και τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι απόδειξη ότι με την πολιτική τους σκάβουν το λάκκο στο λαό και τη νέα χρονιά.