Συνεχής είναι η κυβερνητική ...«δικαίωση» για το πόσο μεγάλη ασπίδα αποτελεί η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, για τα κυριαρχικά δικαιώματα, την εδαφική ακεραιότητα και τα σύνορα της χώρας. Αλλη μια τέτοια επιβεβαίωση, μέσα στο γενικότερο κλίμα της σχετικής «αναθέρμανσης» των σχέσεων ΗΠΑ - Τουρκίας, με την «αποχώρηση» - στην πραγματικότητα αναδιάταξη - των αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία, έδωσε την περασμένη Παρασκευή η νέα στρατιωτική άσκηση με τη συμμετοχή ΗΠΑ και Τουρκίας, μια ανάσα από το Καστελόριζο και εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Μάλιστα, το τι σημαίνει ΝΑΤΟική «ομπρέλα» στο τουρκικό «γκριζάρισμα» σε Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειο φάνηκε σε όλο του το «μεγαλείο» όταν το αμερικανικό αντιτορπιλικό που συμμετείχε στην άσκηση, στη συνέχεια κατευθύνθηκε για ανεφοδιασμό... στη Σούδα! Ολα αυτά την ώρα που η τουρκική επιθετικότητα για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου στην περιοχή κλιμακώνεται, η Τουρκία ετοιμάζει νέα άσκηση, με τη χαρακτηριστική ονομασία «γαλάζια πατρίδα», και η κυβέρνηση έχει αναλάβει - όπως ομολογεί - ρόλο αμερικανοΝΑΤΟικού «δίαυλου» για την παραμονή της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Μετά απ' όλα αυτά, μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι πράγματι τα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στα οποία βουτάει μέχρι το λαιμό η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, είναι ...ασπίδα ασφάλειας και ευημερίας για το λαό;
Την επικείμενη αναπροσαρμογή του κατώτερου μισθού συνεχίζει να διαφημίζει η κυβέρνηση, χωρίς να λέει όμως ότι αποτελεί εφαρμογή μνημονιακών νόμων που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται για «έξοδο από τα μνημόνια», αλλά για πιστή εφαρμογή των νόμων που προέβλεπαν καρατόμηση και πάγωμα του κατώτερου μισθού στα 586 και 511 ευρώ για τους νέους, για επτά ολόκληρα χρόνια. Αυτό το αίσχος η κυβέρνηση το εφάρμοσε στο ακέραιο, χωρίς την παραμικρή αύξηση στον κατώτερο μισθό, τα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησής της. Αλλά και τώρα, που σύμφωνα με τη ρητορική της «βγήκαμε από τα μνημόνια», η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να εφαρμόζει το άρθρο 103 του μνημονιακού νόμου 4172/2013 (νόμος Βρούτση), σύμφωνα με τον οποίο, ακόμα και μετά το πέρας των προγραμμάτων, ο κατώτερος μισθός δεν θα διαμορφώνεται από τους εργοδότες και τα συνδικάτα, αλλά θα καθορίζεται με απόφαση της εκάστοτε κυβέρνησης και μάλιστα με βάση την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και την παραγωγικότητα των επιχειρήσεων. Ακριβώς αυτήν τη μνημονιακή δέσμευση υλοποιεί η κυβέρνηση και την «πουλάει» ως «μεγάλη αλλαγή» σε όφελος των εργαζομένων, που δεν πρέπει να της αναγνωρίσουν κανένα άλλοθι στην αντιλαϊκή πολιτική της.