Διαβάζοντας κανείς την προχτεσινή συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα στην «Καθημερινή», μπερδεύεται για το ποιος «κυβερνά» και ποιος «αντιπολιτεύεται», ειδικά στα Ελληνοτουρκικά. «Να εντάξουμε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε ένα ευρύτερο ευρωτουρκικό πλαίσιο», λέει π.χ. ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που όμως αποτελεί μόνιμη επωδό όλων των τοποθετήσεων του υπουργείου Εξωτερικών. Επιμονή στα «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης» προτείνει ο Αλ. Τσίπρας, που έτσι κι αλλιώς «τρέχουν» με παρότρυνση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, με διαρροές μάλιστα να συνδέουν τα ΜΟΕ και με την πρόσφατη ακύρωση της στρατιωτικής άσκησης «Καταιγίδα» από την κυβέρνηση. Το «κερασάκι στην τούρτα» είναι η ΑΟΖ με την Ιταλία: Την ίδια στιγμή που ο Τσίπρας καλούσε την κυβέρνηση να μην την εγκαταλείπει, το υπουργείο Εξωτερικών ήδη δρομολογούσε τη συμφωνία και δύο μέρες μετά, χτες, την ανακοίνωνε, ως μια ακόμα κίνηση στη «σκακιέρα» των ανταγωνισμών στην περιοχή. «Εγώ είμαι διατεθειμένος να δώσω συναίνεση σε κρίσιμες αποφάσεις», σημείωνε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέντευξή του, δίνοντας και περιεχόμενο σε αυτήν τη συναίνεση: Αναβάθμιση της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά με ευρωατλαντική «ομπρέλα» και καλέσματα στην κυβέρνηση να είναι ακόμα πιο αποφασιστική σε αυτήν την κατεύθυνση, να «μη φοβάται τις ευθύνες», όπως άλλωστε έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Συμφωνία των Πρεσπών... Ακόμα και με τα μάτια να συνεννοούνταν, θα κρατούσαν έστω τα προσχήματα.

Η χτεσινή επίσκεψη του Ιταλού ΥΠΕΞ στην Αθήνα και ο καθορισμός ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών έδωσαν νέα τροφή στο «μύθο» της «απομονωμένης Τουρκίας», που η «ενεργητική και πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης την οδηγεί ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο, διασφαλίζοντας τάχα τα κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή. Θυμίζουμε ότι τον περασμένο Γενάρη, ο Ντι Μάγιο δεν έκρυβε τη δυσαρέσκεια της Ιταλίας για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στην κυβέρνηση Σάρατζ και στην Τουρκία, «που παραμένει σύμμαχός μας», καλώντας «όλες τις πλευρές να είναι ισορροπημένες, ειδικά τους Ευρωπαίους εταίρους», με αφορμή τις εξελίξεις στη Λιβύη και το τουρκολιβυκό σύμφωνο. Μιλώντας ο ίδιος στη «Λα Ρεπούμπλικα», είχε εξηγήσει ότι «μετά από χρόνια απραξίας και δυσκολιών, η Ιταλία βρίσκεται σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι» και ότι επιδίωξή της είναι «να φέρει στο ίδιο τραπέζι όλους τους παίκτες που έχουν επιρροή στην περιοχή, την Τουρκία και τη Ρωσία, όπως και την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ», αναβαθμίζοντας συνολικά το ρόλο της στη Λιβύη, την οποία θεωρούσε πάντα ζωτικό της χώρο. Με άλλα λόγια, η Ιταλία κλείνει μια εκκρεμότητα χρόνων με την Ελλάδα, θωρακίζοντας τα δικά της συμφέροντα στην περιοχή και καμιά σχέση δεν έχει αυτή η συμφωνία με τη διασφάλιση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στη Μεσόγειο, που αμφισβητεί η Τουρκία.

Ακούγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να κλίνει σε όλες τις πτώσεις την «προστασία του περιβάλλοντος», με αφορμή τη σχετική Παγκόσμια Μέρα στις 5 Ιούνη, θυμηθήκαμε την ανεκδιήγητη απάντηση που είχε δώσει ο τότε υπουργός Ενέργειας Γ. Σταθάκης σε Ερώτηση του ΚΚΕ σχετικά με τις ανεμογεννήτριες στα Αγραφα. Ελεγε λοιπόν ο τότε υπουργός ότι «η παρούσα κυβέρνηση (δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ) προχώρησε στη δημιουργία ενός στιβαρού και διαφανούς θεσμικού πλαισίου για τις ΑΠΕ με τη θεσμοθέτηση του νόμου 4414/2016, το οποίο είναι απόλυτα συμβατό με το ευρωπαϊκό πλαίσιο». Και όχι μόνο αυτό, αλλά με θέρμη υπερασπιζόταν τους κυβερνητικούς χειρισμούς στην αδειοδότηση, στις προδιαγραφές του «έργου» κ.ο.κ. Πραγματικά, αν δεν ήξερες ποιος απαντάει θα μπορούσες άνετα να υποθέσεις ότι είναι ο σημερινός υπουργός της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκης! Μήπως άλλωστε αυτή η ευθυγράμμιση δεν είναι και ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια από τη Βουλή, όταν πριν από λίγες μέρες ψηφιζόταν το περιβαλλοντοκτόνο νομοσχέδιο, μην εκτεθεί με την ψήφο του για «δουλίτσες» που άνοιξαν στη θητεία του και συνεχίζει τώρα η ΝΔ;