Πού καταλήγουν όμως η εργασία και η συνεισφορά όλων αυτών στην παρασκευή ενός τόσο μεγάλου επιτεύγματος της επιστήμης; Στην πατέντα! Που «σφραγίζει» την καπιταλιστική ιδιοκτησία στο προϊόν της εργασίας και της σκέψης εκατομμυρίων επιστημόνων και εργαζομένων. Η πατέντα δηλαδή είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη θωράκιση των κερδών. Γι' αυτό είναι το «ιερό τοτέμ» που κανείς δεν τολμάει να αμφισβητήσει. Απλά, επιχειρούν μάταια να ελιχθούν απέναντι στις αντιφάσεις της δικής τους πολιτικής και να ξεγελάσουν το λαό με προτάσεις που φορτώνουν το κόστος της πατέντας ξανά στον ίδιο, διαμοιράζουν τα κέρδη από το Φάρμακο - εμπόρευμα σε περισσότερα μονοπώλια, εφαρμόζουν επί της ουσίας τις πατέντες με άλλον τρόπο.
Την ανάγκη «ανοσοποίησης του πληθυσμού των νησιών και των εργαζομένων στον ευρύτερο τουριστικό τομέα» πρόβαλε ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στην Ικαρία, ώστε, μαζί με το «πιστοποιητικό εμβολιασμού» που έχει ζητήσει από την ΕΕ, η κυβέρνηση να «σώσει το καλοκαίρι» για τους τουρ οπερέιτορ, τους μεγάλους τουριστικούς ομίλους, τους εφοπλιστές και τους αερομεταφορείς. Η δήλωση του πρωθυπουργού είναι πραγματικά κυνική, αλλά και ενδεικτική για το πώς η υγεία των εργαζομένων, του λαού βρίσκεται μόνιμα στο «ζύγι» της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Οπως το προηγούμενο καλοκαίρι η κυβέρνηση δεν δίστασε να ανοίξει τον Τουρισμό με βάση τα «πρωτόκολλα» του κεφαλαίου και χωρίς στοιχειώδη μέτρα, έτσι και σήμερα, η προτεραιότητα που υπηρετεί ο εμβολιασμός είναι να μην κινδυνεύσουν τα κέρδη του κεφαλαίου, ειδικά μπροστά στην τουριστική περίοδο, όπου θα κριθεί η συνολικότερη πορεία της ελληνικής οικονομίας. Με το ίδιο κριτήριο, δεκάδες μεγάλοι χώροι δουλειάς «βράζουν» από τον κορονοϊό για να μην επιβαρυνθεί η εργοδοσία με μέτρα προστασίας των εργαζομένων, ενώ με το ίδιο «ζύγι» το κράτος αρνείται σήμερα, ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, να πάρει ουσιαστικά μέτρα ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος Υγείας. Τα παραπάνω δείχνουν βέβαια και τι εννοεί η κυβέρνηση όταν λέει ότι ψάχνει τη «χρυσή τομή» για την προστασία της οικονομίας, από τη μια, και της υγείας του λαού, από την άλλη. Στην πραγματικότητα, τέτοια δεν πρόκειται να υπάρξει ανάμεσα στις λαϊκές ανάγκες και την οικονομία του κεφαλαίου ποτέ και πουθενά, είτε αφορά την υγεία του είτε την προστασία των δικαιωμάτων και του εισοδήματός του.