Δύο μέρες μετά το μεγάλο συλλαλητήριο του Σαββάτου στο Σύνταγμα, όπου πληγέντες από φυσικές καταστροφές διαδήλωσαν με συμμετοχή απ' όλη τη χώρα, ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κ. Σκρέκας, επισκέφτηκε τη Βόρεια Εύβοια, απ' όπου ανακοίνωσε ότι τα έργα αποκατάστασης προχωράνε ...ταχύτερα από κάθε άλλη φορά και ότι έχει ολοκληρωθεί ήδη το 50% του σχεδιασμού. Η κυβέρνηση συνεχίζει να στήνει φιέστες πάνω στα καμένα, αντί να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των πληγέντων, όχι μόνο της Β. Εύβοιας αλλά και των άλλων περιοχών, που συντονίζονται πανελλαδικά και διεκδικούν ουσιαστικά μέτρα αποζημίωσης, πρόληψης και προστασίας από μελλοντικές καταστροφές. Θα μπορούσε μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός, ή κάποιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης, να παραβρίσκεται στη Βουλή το μεσημέρι του Σαββάτου, όταν αντιπροσωπεία των διαδηλωτών είχε ειδοποιήσει όλα τα κόμματα ότι θα τους επέδιδε το ψήφισμα της συγκέντρωσής τους. Εκτός όμως από αντιπροσωπεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, όλοι οι υπόλοιποι τους γύρισαν την πλάτη. Πάντως, και μόνο το γεγονός ότι ο αρμόδιος υπουργός, επικεφαλής κυβερνητικού κλιμακίου, βρέθηκε άρον άρον τη Δευτέρα στη Β. Εύβοια, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να καθησυχάσει ότι «όλα πάνε καλά», επιβεβαιώνει ότι το μεγάλο συλλαλητήριο μόνο απαρατήρητο δεν πέρασε από τα ραντάρ της κυβέρνησης και των επιτελείων της.

Σε συνέδριο στη Θεσσαλονίκη, επιχειρηματίες και εκπρόσωποι του κεφαλαίου, συζητώντας για το πώς θα αυξηθούν οι άμεσες ξένες επενδύσεις στη χώρα, έφτασαν στο σημείο να πουν ότι τα πανεπιστήμια και ειδικά της Θεσσαλονίκης «παράγουν πολλούς επιστήμονες που δεν χρειαζόμαστε» (!) και ότι αντί να συνεχιστεί αυτό, θα πρέπει τα πανεπιστήμια «να συνδεθούν με την επιχειρηματικότητα» και να «παράγουν» αποφοίτους που χρειάζεται η αγορά. Την ώρα που λέγονταν αυτά, η κυβέρνηση, για να μπαλώσει τις τρύπες των νοσοκομείων από τις ελλείψεις προσωπικού, ανέστειλε τη λειτουργία όλων των Περιφερειακών Ιατρείων σε Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, αφήνοντας έτσι τον πληθυσμό της υπαίθρου μιας ολόκληρης περιφέρειας στον «αέρα». Είναι προφανές ότι προτεραιότητα της «αγοράς» δεν είναι οι γιατροί στα ξεχαρβαλωμένα νοσοκομεία ούτε οι δάσκαλοι στα σχολεία που ακόμα και σήμερα μετράνε χιλιάδες κενά, ενώ τα παιδιά στοιβάζονται σε 25άρες αίθουσες εν μέσω κορονοϊού. Στον βαθμό που δεν παράγουν κέρδη για την «αγορά», κατατάσσονται ασυζητητί στην κατηγορία αυτών που «δεν χρειάζονται»...

Σε μια περίοδο που οι συντάξεις έχουν αποδεκατιστεί και η ακρίβεια θερίζει, έρχεται η εφορία να δώσει το τελειωτικό χτύπημα στους συνταξιούχους. Μέσω των τροποποιητικών φορολογικών δηλώσεων για τα προηγούμενα χρόνια, που υποβάλλονται αυτό το διάστημα, καλούνται να πληρώσουν επιπλέον ποσά στην εφορία λόγω κάποιων αναδρομικών που έχουν εισπράξει. Τα αναδρομικά αυτά αφορούν είτε επιστροφές για κρατήσεις που τους είχαν γίνει είτε μικρές αυξήσεις που τους έχουν δοθεί είτε τη διαφορά μεταξύ της προσωρινής και της τελικής σύνταξης που τους καταβλήθηκε κ.ά. Ταυτόχρονα, βέβαια, «τρέχουν» κι όλες οι άλλες φορολογικές υποχρεώσεις, όπως για το εισόδημα, τον ΕΝΦΙΑ κ.λπ. Αυτό το «γαϊτανάκι» της πρόσθετης αναδρομικής φορολογικής επιδρομής, μέσω των τροποποιητικών φορολογικών δηλώσεων, θα συνεχιστεί, απειλώντας με στραγγαλισμό τους συνταξιούχους. Βεβαίως, είναι γνωστό ότι το κράτος, με οποιαδήποτε κυβέρνηση, το μόνο που το απασχολεί και γι' αυτό σκέφτεται και εργάζεται νυχθημερόν, είναι να βρει τρόπους και μεθόδους για ν' αρπάξει κι άλλα από τις τσέπες των πολλών, που είναι οι εργαζόμενοι, οι βιοπαλαιστές αγρότες και ΕΒΕ, οι συνταξιούχοι, για να στηρίξει τις επενδύσεις, τις φοροαπαλλαγές και τις άλλες οικονομικές διευκολύνσεις των λίγων. Αυτών δηλαδή που καταβάλλουν σήμερα μόλις το 5% της συνολικής φορολογίας, σε πλήρη αντίθεση με το 95% των άμεσων και έμμεσων φόρων που καταβάλλει η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, ανάμεσα σ' αυτούς και οι συνταξιούχοι με το πενιχρό τους εισόδημα.

«Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί», γράφει ο Γιώργος Σεφέρης. Κι αυτό θα έπρεπε το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που αποφάσισαν να γυρίσουν ταινία γύρω από τη σφαγή των Καλαβρύτων. Γιατί ναι, η ταινία μπορεί να είναι μυθοπλασία, βασίζεται όμως σε αληθινά γεγονότα. Και μάλιστα υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες που ζουν και καταμαρτυρούν τα αντίθετα...

Πριν ακόμα προβληθεί στους κινηματογράφους η ταινία έχει ήδη προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων από φορείς και κατοίκους των Καλαβρύτων για παραχάραξη της Ιστορίας, καθώς σε μια σκηνή του τρέιλερ ένας ναζί στρατιώτης ανοίγει τις πόρτες του φλεγόμενου σχολείου, σώζοντας ουσιαστικά τα γυναικόπαιδα του χωριού. Πρόκειται για έναν μύθο που κατά καιρούς αναβιώνει, παρότι έχει διαψευστεί από τους αυτόπτες μάρτυρες του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων. Αλλωστε το συγκεκριμένο γεγονός είχε επισημανθεί και στους υπεύθυνους της ταινίας πριν από δυόμισι χρόνια, όταν είχαν επισκεφτεί τα Καλάβρυτα, και είχαν υποσχεθεί να μην το συμπεριλάβουν στην ταινία... Φαίνεται ότι οι 14 μαρτυρίες που υπάρχουν στο Μουσείο Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ, για έναν Αυστριακό στρατιώτη που βρισκόταν έξω από το σχολείο, τους έπεισαν περισσότερο...

«Στα Καλάβρυτα ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη απ' τη φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη. Ορδές των Ούννων έκαναν επιδρομή και μπήκαν στα Καλάβρυτα που ο πληθυσμός είχε αδειάσει και αποσύρθηκε ολόκληρος στα βουνά. Οι άνανδροι Ούννοι, βαρβαρότεροι και απ' τις άγριες φυλές της ζούγκλας, κάλεσαν τον πληθυσμό να ξαναγυρίσει στα Καλάβρυτα με την υπόσχεση ότι δεν είχε να πειραχτεί κανένας. Ο πληθυσμός ξαναγύρισε και τότε οι Ούννοι, οι προστάτες των Ράλληδων Ντερτιλήδων, ρίχτηκαν στην εξόντωση των αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Εκλεισαν όλα τα γυναικόπαιδα σε ένα σχολείο και έβαλαν φωτιά. Τυλιγμένες απ' τις φλόγες οι γυναίκες πάλεβαν να σπάσουν τις πόρτες, ενώ έριχναν τα παιδιά όξω απ' τα παράθυρα για να σωθούν. Εσπασαν τις πόρτες και μισοκαμένος και ξετρελαμένος αυτός ο κόσμος ρίχτηκε στους δρόμους οπότε αντιμετώπισε άλλο φρικτό θέαμα. Οι Ούννοι είχαν συγκεντρώσει σε μια διπλανή πλαγιά τον άρρενα πληθυσμό από δεκάξι χρονών και πάνου και τον θέριζαν με πολυβόλα. Σκότωσαν πάνου από οχτακόσιους ανθρώπους και κάμποσες γυναίκες που με θρήνους και οδυρμούς έτρεξαν να περιμαζέψουν τα πτώματα που είταν βουτηγμένα σε βούρκο αίματος. Οι ούννοι απόκλεισαν τα Καλάβρυτα και απαγόρεψαν και στον Ερυθρό Σταυρό να επικοινωνήσει και να στείλει οποιαδήποτε βοήθεια στα τραγικά θύματα», έγραφε ο «Ριζοσπάστης» στις 24 Δεκέμβρη 1943, μια μέρα μετά τη σφαγή των Καλαβρύτων.

Δυστυχώς, ενώ μια ταινία γύρω από το θέμα θα μπορούσε να καταπιαστεί σε βάθος με αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, να αναδείξει την τραγικότητά του, να καλλιεργήσει τη δίψα για να «συναντηθεί» και ένας νέος θεατής με πλευρές της σύγχρονης Ιστορίας μας, να συμβάλει στη βαθιά πεποίθηση και γνώση τού «ποτέ πια φασισμός» σε μια περίοδο που επιχειρείται το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, εντούτοις το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας αντιστροφής της πραγματικότητας και ξεπλύματος των ναζί για το έγκλημα.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας η 117η Μεραρχία, φημισμένη για την αγριότητά της, εμφανίζεται με την είσοδό της στα Καλάβρυτα να επιδεικνύει σεβασμό στους στρατιωτικούς κανόνες και στους αμάχους. Αξίζει μόνο να αναφέρουμε την απουσία του χαρακτηριστικού εκφοβιστικού βηματισμού των ναζί, όπως επίσης του γνωστού ναζιστικού χαιρετισμού τους. Οι κατακτητές παρουσιάζονται υπερβολικά καλοσυνάτοι και φιλήσυχοι. Η πιο αποτρόπαια ίσως πράξη τους είναι ότι σε έναν έλεγχο «χαρτιών» κατοίκων του χωριού πετούν μια ταυτότητα στις λάσπες. Κατά τ' άλλα είναι ιδιαίτερα ευγενικοί με τους κατοίκους των σπιτιών που επιτάσσουν - μέχρι σοκολάτες και παιχνίδια μοιράζονται με τα παιδιά, ενώ παίρνουν και όλοι μαζί το πρωινό... Και ούτε λίγο ούτε πολύ η θηριωδία τους εμφανίζεται να προκλήθηκε από την αντιστασιακή δράση του ΕΛΑΣ, ενώ πλάι σε όλα αυτά ξεδιπλώνεται και ο μύθος του «καλού ναζί» στρατιώτη, πάνω στον οποίο στήνεται ουσιαστικά ένα μεγάλο μέρος της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας, προσπαθώντας να απαντήσει στις αντιδράσεις για τη σκηνή με τον ναζί που σπάει τις πόρτες του σχολείου, απάντησε ότι κράτησαν τη σκηνή «για λόγους που δείχνουν ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές μπορεί να υπάρξει ανθρωπιά». Για μας, πάλι, η ουσία της ανθρωπιάς βρίσκεται στον αγώνα για τον εξανθρωπισμό αυτής της κοινωνίας...