Σιγά που δεν θα το ακούγαμε κι αυτό: «Μπορεί να έχει τα στραβά της η ΕΕ, αλλά τόσα χρόνια δεν είχαμε πόλεμο», λένε ανάμεσα σε άλλα τα προπαγανδιστικά «μηχανάκια» που έχουν πάρει φωτιά. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Σερβία, με τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ευρωενωσιακών κυβερνήσεων και μάλιστα των σοσιαλδημοκρατικών, θα ήταν φαίνεται στη φαντασία, τη δικιά μας και των λαών που μακέλεψαν. Ούτε προφανώς μετράνε οι πόλεμοι που έκανε η ΕΕ εκτός των συνόρων της, από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ μέχρι τη Λιβύη και το Σαχέλ, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και παρεμβάσεις, όπως αυτές στην «ευρω-Μεϊντάν» πλατεία της Ουκρανίας, που αποτέλεσε «κρίκο» για τις σημερινές εξελίξεις. Ασχετοι με τον πόλεμο είναι και οι εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι από τις χώρες αυτές, που η ΕΕ τους εγκλωβίζει στα νησιά - φυλακές με τις κατάπτυστες συμφωνίες, που έχουν την υπογραφή των ελληνικών κυβερνήσεων. Πάντως, και μόνο που ο «πήχης» των κάλπικων προσδοκιών έχει μετακινηθεί από τα «χρυσά κουτάλια» και την «αιώνια ειρήνη» στο «πάλι καλά που δεν πνιγήκαμε», όπως λέει και ένα γνωστό ανέκδοτο, είναι ενδεικτικό του τι «όραμα» και «προοπτική» έχει να δώσει στους λαούς η ιμπεριαλιστική ένωση. Αυτή που η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι παρουσιάζουν ως «απάνεμο λιμάνι».

Συνωστισμός επικρατεί στη «σωστή πλευρά» της... πρεσβείας από την κυβέρνηση, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, που με αφορμή τη ρωσική εισβολή σπεύδουν να καταθέσουν και πάλι τα διαπιστευτήριά τους σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Κι ας μην υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι «έτοιμοι να ξαναματώσουν στο πλευρό των Αμερικανών», όπως έλεγε πριν από λίγους μήνες ο υπουργός Αμυνας. Κι επειδή ο συνωστισμός φέρνει ως γνωστόν γκρίνια και εκνευρισμό, η «Αυγή» έφτασε να «καρφώνει» την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που «δεν ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Για του λόγου το αληθές, μάλιστα, επιστράτευε και τη δήλωση του Αλ. Τσίπρα από τη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια το 2019, που δήλωνε για τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών ότι «είμαι πολύ υπερήφανος και είμαι πεπεισμένος ότι εγώ και ο Ζ. Ζάεφ βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Επικαλούνται δηλαδή άλλη μια συμφωνία, από την αρχή ως το τέλος ενταγμένη στον σχεδιασμό για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων και όλης της περιοχής. Ακριβώς λόγω του χαρακτήρα της, «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις...», επιβεβαιώθηκε ότι όχι μόνο δεν αποτελεί «παράγοντα ειρήνης, ασφάλειας και σταθερότητας», όπως έλεγαν τότε, αλλά αντίθετα έριξε κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, Κίνα και Ρωσία, προσθέτοντας άλλον έναν κρίκο στις ιμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις που «λύνονται» με επεμβάσεις και πολέμους. Αυτή λοιπόν είναι η πλευρά όπου στέκονται όλοι τους. Ο λαός δεν έχει καμία δουλειά κάτω από τις ξένες γι' αυτόν σημαίες, κανενός ιμπεριαλιστή. Η θέση του είναι στην απέναντι όχθη, να δυναμώσει την πάλη για την απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, την αποδέσμευση από ΝΑΤΟ - ΕΕ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.