Η ATP ιδρύθηκε από το Κοινοβούλιο της Δανίας το 1964 ως ανεξάρτητος, αυτοδιοικούμενος οργανισμός και, σύμφωνα με τον νόμο, πρέπει να παρέχει «εγγυημένη και ισόβια» σύνταξη στα μέλη της. Σήμερα, το 40% των Δανών επιβιώνουν αποκλειστικά με τις παροχές του συγκεκριμένου Ταμείου όταν αποσυρθούν από τη δουλειά τους. Πέρα από τον κίνδυνο να μείνουν κάποια στιγμή ...στον άσο, τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας, από τα οποία εξαρτιόνται και οι αποδόσεις του Ταμείου, άρα και οι παροχές, έχουν καθηλώσει τις συντάξεις, σε επίπεδα που ισοδυναμούν με πραγματική μείωση. Για παράδειγμα, η ATP αύξησε τις συντάξεις κατά μόλις 0,6% ανά έτος την τελευταία δεκαετία, χαμηλότερα κι από τον μέσο ετήσιο πληθωρισμού, που ανερχόταν σε 1%. Οσο για τις «εξηγήσεις» που έδωσε ο διευθυντής επενδύσεων της ATP, αποδίδοντας τις φετινές απώλειες του Ταμείου σε «συναλλαγματικές επιδράσεις», «αποσβέσεις κτιρίων» και σε «αλλαγές στο χαρτοφυλάκιο ρευστών», καμιά σημασία δεν έχουν για τους ασφαλισμένους, που βλέπουν το λαμπάκι του συναγερμού να αναβοσβήνει για την τύχη των συντάξεών τους.

Σαν να τους τσιμπάει μύγα κάνουν ορισμένοι δημοσιογράφοι, όταν ακούνε εκπρόσωπο του ΚΚΕ να λέει ότι το πρόβλημα με τη λεγόμενη «οπαδική βία» συνδέεται με την εμπορευματοποίηση και την επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Ρωτάνε λοιπόν, τάχα με απορία: «Μα καλά, τους επιχειρηματίες δεν τους ενδιαφέρει να έχουν γεμάτα γήπεδα και να εισπράττουν από τα εισιτήρια;». Η απάντηση είναι ότι τους ενδιαφέρει. Ενας από τους λόγους άλλωστε που οι ομάδες έχουν οργανωμένους οπαδούς, είναι και αυτός: Να υπάρχει σταθερό κοινό για εισιτήρια, διαφήμιση, αξεσουάρ και οτιδήποτε άλλο γύρω από την ομάδα, όσο κι αν η Ελλάδα είναι μια μικρή σχετικά ποδοσφαιρική αγορά και μόνο 3-4 μεγάλες ομάδες κάνουν εισπράξεις. Για τους μεγαλύτερους συλλόγους υπάρχουν κι άλλες πηγές κερδοφορίας, όπως οι χορηγίες, η διαφήμιση, το στοίχημα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι ακαδημίες, οι επιχορηγήσεις από τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Είναι όλα αυτά που επιβεβαιώνουν την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, στο έδαφος της οποίας οι μεγαλοεπιχειρηματίες αξιοποιούν τη λαοφιλία του και σε άλλες «δουλειές» ή στους ανταγωνισμούς τους, με τους οπαδικούς στρατούς που δρουν μέσα στους οργανωμένους συνδέσμους, με προκάλυμμα την αγάπη στην ομάδα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η «ταλάντωση» της λεγόμενης οπαδικής βίας ακολουθεί συνήθως το «εκκρεμές» των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, οι επικεφαλής των οποίων είναι και μεγαλομέτοχοι των ΠΑΕ.

Πρεμιέρα έκανε προχτές το «καλάθι των Χριστουγέννων» και σύμφωνα με τον υπουργό Ανάπτυξης οι καταναλωτές μπορούν να επιλέξουν προϊόντα για την εορταστική περίοδο σε πιο «προσιτές» τιμές. Ομως, όπως όλα τα καλάθια που αραδιάζουν κατά καιρούς, είναι κι αυτό τρύπιο, αφού σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκρατήσει τη μεγάλη ακρίβεια που σαρώνει το λαϊκό εισόδημα. Για παράδειγμα, οι τιμές σε βασικά είδη κατανάλωσης εκτινάχθηκαν τον Νοέμβρη έως και 31% σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ενώ όλο και περισσότερες οικογένειες αναγκάζονται να περιορίσουν τα τρόφιμα που βάζουν στο τραπέζι. Εν προκειμένω, το φετινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι θα είναι ακριβότερο κατά 23% σε σχέση με πέρυσι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, που σημαίνει ότι το καλάθι «πέρασε και δεν ακούμπησε»... Κατά τ' άλλα, οι «προσιτές τιμές» που διαφημίζει η κυβέρνηση, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις συνηθισμένες χριστουγεννιάτικες εκπτώσεις και προσφορές που κάνουν οι μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων και οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ, για να «ψαρέψουν» μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της κατανάλωσης που παραδοσιακά αυξάνεται αυτές τις μέρες. Αλλά, είπαμε... Ο εμπαιγμός της κυβέρνησης είναι κάτι σαν τα γλυκά στις γιορτές: Οπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, είναι πάντα εκεί!