«Ηταν ή δεν ήταν στημένο;». «Τον είχαν δει ή όχι τον σκοπευτή;». «Ηταν 120 ή 200 μέτρα η απόσταση;». «Πώς γίνεται να τραυματίστηκε μόνο στο αυτί;». «Πού ήταν η φρουρά; Γιατί ήταν γυναίκες πράκτορες γύρω από τον Τραμπ;». Τέτοια ερωτήματα κυριαρχούν σε κάθε λογής αναλύσεις για την απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ, με ολίγη από συνωμοσιολογία για τη «σκηνοθεσία» ενός συμβάντος που, πράγματι, λειτουργεί καταλυτικά για εξελίξεις. Τι μένει έξω από όλη αυτήν τη συζήτηση; Το βασικό που αφορά τους λαούς τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε όλο τον κόσμο: Οτι ο καπιταλισμός διεθνώς και, προφανώς, η άρχουσα τάξη στην ηγέτιδα ιμπεριαλιστική δύναμη του ΝΑΤΟ σπαράσσονται από αντιθέσεις, που ανάλογές τους οι λαοί έχουν ξαναδεί μπροστά στις πιο ζοφερές στιγμές της Ιστορίας. Οτι αυτή η απόπειρα έρχεται σε συνέχεια άλλων παρόμοιων, τόσο στις ΗΠΑ όσο και σε άλλες περιοχές, ταυτόχρονα με την επιτάχυνση της στρατιωτικοποίησης των οικονομιών στα καπιταλιστικά κράτη, σε μια περίοδο που οι ανταγωνισμοί χτυπάνε «κόκκινο». Επομένως, αν ενδιαφέρει κάτι τον λαό από τη διάσταση που παίρνουν αυτές οι αντιθέσεις δεν είναι τόσο το ...τοπογραφικό της Πενσιλβάνια, όπου έγινε η επίθεση, αλλά ο επικίνδυνος δρόμος που ανοίγεται από τα επιτελεία του ιμπεριαλισμού, όταν φτάνουν να «μιλούν οι κάννες» για τις μεταξύ τους αντιθέσεις ακόμα και εντός του ίδιου στρατοπέδου, αυτού των ΗΠΑ.

«Ξέρετε ποιος τα λέει αυτά; Τα λέει ο πρόεδρος των εργαζομένων που ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ...»: Αυτή την ατάκα επαναλαμβάνει μονότονα ο υπουργός Υποδομών Χρ. Σταϊκούρας, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απαντήσει στα επιχειρήματα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που απέλυσε προχτές η κυβέρνηση. Αλήθεια, τι θέλει να πει ο υπουργός; Οτι όσα επισημαίνουν οι απολυμένοι είναι «άνευ αξίας», επειδή ο πρόεδρος του Σωματείου τους είναι στέλεχος του Κόμματος; Οτι κακώς οι εργαζόμενοι εξέλεξαν πρόεδρό τους έναν πρωτοπόρο συνάδελφό τους, μέλος του ΚΚΕ, που ήταν και υποψήφιος στις ευρωεκλογές; Θεωρεί μήπως η κυβέρνηση ότι με ειρωνείες για την κομματική ιδιότητα του προέδρου θα καταφέρει να «κοντύνει» τον μεγαλειώδη αγώνα που δίνουν οι εκατοντάδες εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ; Το αντίθετο καταφέρνει! Με τις γελοίες αυτές αναφορές σε στελέχη του ΚΚΕ, ταυτόχρονα με το έγκλημα που διαπράττει σε βάρος των χιλιάδων εργαζομένων και των κατοίκων της περιοχής, απλά αποδεικνύει ποιος είναι ο βασικός της αντίπαλος: Οι εργαζόμενοι και το Κόμμα τους το ΚΚΕ. Αυτό είναι που «τσούζει» περισσότερο την κυβέρνηση και συνολικά τα επιτελεία του συστήματος: Η άνοδος των αγώνων και η συμπόρευση με το ΚΚΕ, κάτι που εκφράζεται σταθερά στη Λοκρίδα τα τελευταία χρόνια, με τους εργαζόμενους να αποδεικνύονται σε κάθε φάση του αγώνα τους ακόμα πιο δύσκολοι αντίπαλοι της κυβέρνησης. Ετσι θα γίνει και τώρα, παρά τα όποια «τετελεσμένα» που επιχειρεί να παρουσιάσει ο εμμονικός με το ΚΚΕ υπουργός Σταϊκούρας...

Η ειδική απεσταλμένη του ΟΗΕ - που υπό την επίβλεψή της όπως όλα δείχνουν θα ξεκινήσουν ξανά οι συνομιλίες - καλεί «να σκεφτούμε αλλιώς το Κυπριακό». Ο πρώην Πρόεδρος της Κύπρου Ν. Χριστοδουλίδης εξηγεί πως «ο μόνος δρόμος είναι (...) η σωστή ανάγνωση των διεθνών εξελίξεων, η κατανόηση των γεωστρατηγικών ισορροπιών» και πως «η Κυπριακή Δημοκρατία είναι μία από τις ελάχιστες χώρες που ενώ δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ, έχει έναν στρατηγικό διάλογο με τις Ηνωμένες Πολιτείες». Και αστικές «πένες» έχουν ξεκινήσει προετοιμασία εδάφους με τα γνωστά περί «χαμένων ευκαιριών» επειδή, όπως έγραφαν χτες, «Ελλάδα, Κύπρος και Τουρκία αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Προέκριναν το ίδιον συμφέρον αντί του γενικότερου. Το ευτελές αντί του σημαντικού... Επέμειναν στη φωτογραφία της στιγμής αντί για τη μεγάλη εικόνα». Δεν θέλει βέβαια και κανένα... μάστερ στη γεωπολιτική ανάλυση, για να καταλάβει κανείς ότι οι εξελίξεις που δρομολογούνται στο Κυπριακό όπως και στα Ελληνοτουρκικά είναι παραπάνω από επικίνδυνες, οδηγώντας «ολοταχώς» σε «επισημοποίηση» της τουρκικής εισβολής και κατοχής του νησιού από την Τουρκία με τις ευλογίες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ. 50 χρόνια μετά, τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και η «μεγάλη εικόνα» της ΝΑΤΟικής «συνοχής» απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τα σχέδια συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου, οδηγούν σε νέους πολύ μεγάλους κινδύνους τους λαούς της περιοχής. Εκεί ακριβώς πρέπει να στοχεύσει και η κοινή πάλη των λαών, απέναντι σε όσα σχεδιάζουν στις πλάτες τους. Οι λαοί πρέπει να σκεφτούν όντως «αλλιώς», χωρίς τις αλυσίδες των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και του συστήματος της εκμετάλλευσης, για να κατακτήσουν την ειρήνη, την ευημερία και τις αμοιβαία επωφελείς σχέσεις.