«Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω;». Κάπως έτσι θέλουν να σκέφτεται ο λαός για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τα επιτελεία που σπέρνουν ...διλήμματα, όπως «τι συμφέρει περισσότερο τη χώρα μας, να εκλεγεί ο Τραμπ ή η Χάρις;». Και «ποιος έχει τους ισχυρότερους Ελληνες ομογενείς και φιλέλληνες στο πλευρό του, η υποψήφια των Δημοκρατικών ή ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών;». Κάτι τέτοιες ιλαρότητες βέβαια τις έχει απαντήσει η Ιστορία, όσο κι αν προσπαθούν να τις σερβίρουν σαν ξαναζεσταμένη σούπα, παίζοντας το χαρτί του αποπροσανατολισμού σε σχέση με τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Η αλήθεια είναι ότι ο λαός θα συνεχίσει να μετράει απώλειες και να βυθίζεται σε μεγαλύτερους κινδύνους, όποιος από τους δύο κι αν εκλεγεί στις ΗΠΑ. Το αποδεικνύουν διαχρονικά οι εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, στα κυριαρχικά δικαιώματα, στην πολεμική εμπλοκή που βαθαίνει, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους στην ηγεσία των ΗΠΑ...

Θυμίζουμε ότι με τον Τραμπ ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ τον περίφημο «στρατηγικό διάλογο», που αναβάθμισε τη χώρα μας ως πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, με τον Μπάιντεν συνέχισε η κυβέρνηση της ΝΔ να σπρώχνει τη χώρα στη δίνη των πολέμων. Επί δημοκρατικού Κλίντον έγινε πιο γκρίζο το Αιγαίο μετά τα Ιμια, επί προεδρίας Μπους του νεότερου ξεδιπλώθηκε το διχοτομικό «σχέδιο Ανάν» σε βάρος του κυπριακού λαού. Οσο για τους Ελληνες (ή «φιλέλληνες») στα δύο ψηφοδέλτια, εδώ γελάει και το παρδαλό κατσίκι! Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, όπως και κάθε άλλου κράτους, στηρίζεται στην υπεράσπιση αδιαπραγμάτευτων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της αστικής τάξης και όχι στην «προσωπικότητα» ενός προέδρου ή στην ...καταγωγή των υπουργών, οπαδών και χορηγών του. Για να μην απαριθμήσουμε τα χαΐρια διαφόρων ανεκδιήγητων «ισχυρών» σαλτιμπάγκων, τύπου Μενέντεζ, που θα «έσωζε» τάχα την Ελλάδα επειδή είναι «φιλέλληνας» και τώρα τρέχει να σώσει το τομάρι του, κυνηγημένος και απαξιωμένος στο ενδοαστικό σαφάρι των ΗΠΑ.

Εδώ και πολλές βδομάδες, γίνονται διαδηλώσεις σε δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς (Βαρκελώνη, Μάλαγα, Μαγιόρκα κ.ά.) με συνθήματα όπως «η πολυτέλειά σας - η δυστυχία μας», «θέλουμε κανονικά ωράρια εργασίας» κ.τ.λ. Με τις πλάτες των κυβερνήσεων που στηρίζουν την κερδοφορία τους, οι μεγαλοεπιχειρηματίες του τουρισμού σ' αυτές τις περιοχές επιτίθενται αισχρά σε όποιον αντιδρά ότι «δεν βοηθάει ώστε να υπάρχει κίνηση», ενώ διαμαρτύρονται ότι «δεν έχουμε αρκετά εργατικά χέρια», αναπαράγοντας το αισχρό παραμύθι για τους «τεμπέληδες που δεν πάνε να δουλέψουν» στα κάτεργα του τουρισμού. Ξενοδόχος στα Κανάρια Νησιά δήλωνε σε ΜΜΕ προ εβδομάδων ότι αναγκάστηκε να τάξει σε υπαλλήλους του 500 ευρώ «δώρο», αν κατάφερναν να πείσουν έναν φίλο τους να δουλέψει στο συγκρότημά του. Συνδικαλιστικές οργανώσεις και εργαζόμενοι καταγγέλλουν τα «ωράρια μαραθώνιου» των ξενοδοχοϋπαλλήλων στα μεγάλα τουριστικά θέρετρα και τους άθλιους μισθούς, που σε πολλές περιπτώσεις «δεν καταφέρνουν να εγγυηθούν ούτε την "απόδραση" από τα επίπεδα φτώχειας, αφού οι τιμές των κατοικιών εκτοξεύονται στα ύψη...». Είτε στη Ρόδο και στην Κρήτη, λοιπόν, είτε στα Κανάρια και στις Βαλεαρίδες, το «τουριστικό θαύμα» χτίζεται από τα ίδια υλικά: Την εκμετάλλευση χιλιάδων εργαζομένων, για να αβγαταίνουν τα κέρδη των ομίλων του τουρισμού και να σπάνε από χρόνο σε χρόνο τα ρεκόρ.