Ανάπτυξη 0,9% κατέγραψε το ΑΕΠ της χώρας το α' τρίμηνο του 2024, σε σύγκριση με το τελευταίο του 2023, αλλά την ίδια περίοδο το πραγματικό εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων μειώθηκε κατά 1,9%. Ακόμα κι αυτό το στοιχείο - που προέρχεται από έκθεση του ΟΟΣΑ - είναι αρκετό για να δείξει ότι από την καπιταλιστική ανάπτυξη δεν κερδίζουν όλοι: Επιχειρηματικά μεγαθήρια, όπως οι τράπεζες, οι ενεργειακοί όμιλοι, τα σούπερ μάρκετ αυξάνουν την κερδοφορία τους και το 2024 (770 εκατ. ευρώ για τα μονοπώλια της Ενέργειας το α' τρίμηνο το 2024), την οποία πληρώνει με θυσίες δίχως τέλος ο λαός. Αποδεικνύεται όμως και κάτι άλλο: Οτι οι «αυξήσεις» - κοροϊδία στον κατώτατο μισθό, με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, δεν φτάνουν ούτε για ...κουλούρι! Πόσο μάλλον για να αυξηθεί το πραγματικό εργατικό εισόδημα σε συνθήκες ακρίβειας. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς τι θα συμβεί από τη νέα χρονιά, αν προχωρήσουν τα σχέδια που μελετάει η κυβέρνηση - με ευρωπαϊκές κατευθύνσεις που στηρίζουν και τα άλλα κόμματα - να αναπροσαρμόζεται ο κατώτατος μισθός αυτόματα κάθε χρόνο, βάσει ενός αλγόριθμου, με βασικό κριτήριο τον «δείκτη παραγωγικότητας», χωρίς καμιά συλλογική διαπραγμάτευση και με ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή των εργοδοτικών ενώσεων. Η διεκδίκηση ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και σύγχρονα δικαιώματα είναι η μόνη που μπορεί να δώσει ανάσες από την ακρίβεια στους εργαζόμενους και στον λαό. Κι αυτό θα ακουστεί δυνατά στις 7 Σεπτέμβρη, από τη μεγάλη διαδήλωση των συνδικάτων στη ΔΕΘ.

Στο φόντο της καταστροφικής πυρκαγιάς, ήταν θέμα χρόνου να φτάσει η συζήτηση στο αγαπημένο ...επιμύθιο της κυβέρνησης και των επιτελείων της, που δεν είναι άλλο από την «ατομική ευθύνη». Ο Κικίλιας αφιέρωσε το διάγγελμά του για να αποθεώσει το 112, το οποίο χτυπούσε σαν τρελό από την Κυριακή, προκειμένου - όπως είπε - να εκκενωθούν 45 οικισμοί. Ενώ λοιπόν η πυρκαγιά «πηδούσε» ανεξέλεγκτη από οικισμό σε οικισμό, φτάνοντας μέχρι τον αστικό ιστό της πρωτεύουσας, η κυβέρνηση με το 112 έβγαζε την υποχρέωση στους κατοίκους που κινδύνευαν κι από κει και πέρα, «γαία πυρί μειχθήτω»! Στη συντριπτική πλειοψηφία, μάλιστα, δεν υπήρχε καμιά εκκένωση οργανωμένη από τον κρατικό μηχανισμό και ο κόσμος απλά έφευγε με τα υπάρχοντά του και με όποιο μέσο διέθετε, ενώ οι περισσότεροι έμεναν πίσω για να σώσουν ό,τι σώζεται από την περιουσία τους.

Οταν «έπεσαν» οι φλόγες, περάσαμε στο επόμενο κεφάλαιο της «ατομικής ευθύνης»: «Γιατί δεν καθάρισαν οι ιδιοκτήτες τα οικόπεδα;», αναρωτιούνταν τα διάφορα παπαγαλάκια. Σαν να μη διέσχισε η φωτιά μερικές χιλιάδες στρέμματα δάσους πριν φτάσει στα «οικόπεδα»! Για τα οποία η κυβέρνηση επέβαλε στα νοικοκυριά να τα καθαρίσουν με δική τους ευθύνη και με δικά τους έξοδα, έχοντας έτοιμο το άλλοθι για την καταστροφή. Στον επίλογο, η «ατομική ευθύνη» επανέρχεται τώρα στις αποζημιώσεις: Τα ψίχουλα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση θεωρούνται - ακόμα κι αυτά! - «βάρος» για τα δημοσιονομικά και γι' αυτό φουντώνει η συζήτηση της «υποχρεωτικής ιδιωτικής ασφάλισης», ώστε να μη χρειάζεται το κράτος να δίνει φράγκο για την κατεστραμμένη περιουσία του λαού! Με «καβάντζα» το 112 και «stand by» τις ασφαλιστικές, δεν φαίνεται και τόσο μακρινή η μέρα, που μια ιδιωτική πυροσβεστική θα αναλαμβάνει με το αζημίωτο να προστατεύει τις περιουσίες μόνο όσων έχουν να πληρώσουν...