Αλλη μια ιστορία ...τρέλας γράφτηκε στο δημόσιο σύστημα Υγείας, που αν δεν είχε αίσια κατάληξη από καθαρή τύχη, θα μιλούσαμε σήμερα για μια νέα, μεγάλη τραγωδία. Το περιστατικό αφορά μια 31χρονη εγκυμονούσα που απευθύνθηκε στο Νοσοκομείο Πρέβεζας για πρόωρο τοκετό. Επειδή στο νοσοκομείο δεν υπάρχει μονάδα νεογνών, κρίθηκε αναγκαία η μεταφορά της. Πού να πάει όμως, αφού ούτε στα Γιάννενα υπήρχε διαθέσιμη μονάδα; Αποφασίστηκε λοιπόν να μεταφερθεί ...στη Λάρισα! Η διακομιδή ξεκίνησε με τη συνοδεία αγροτικής γιατρού, η οποία από σύμπτωση και μόνο είχε τελειώσει την ειδικότητα της γυναικολογίας. Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν εδώ... Στη διαδρομή προς Λάρισα κρίθηκε πως η γυναίκα και το μωρό κινδύνευαν και έτσι το ασθενοφόρο κατευθύνθηκε προς το κοντινότερο Νοσοκομείο των Τρικάλων, όπου έγινε καισαρική. Ξανά από σύμπτωση (!) στο νοσοκομείο βρίσκονταν εκείνη την ώρα γιατροί από τη μονάδα νεογνών του Πανεπιστημιακού της Λάρισας, για τη διακομιδή άλλου βρέφους, οι οποίοι διασωλήνωσαν και μετέφεραν το νεογνό στη μονάδα τους. Η ιστορία επιβεβαιώνει με τον πιο δραματικό τρόπο το «πάμε και όπου βγει» που ζουν καθημερινά υγειονομικοί και ασθενείς στο δημόσιο σύστημα Υγείας, λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης από τη σημερινή και όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Το 2024, που η επιστήμη κάνει «θαύματα», ακόμα και αγέννητα παιδιά χρειάζεται να διασχίσουν τη μισή Ελλάδα στην κοιλιά της μάνας τους, για να βρεθεί νοσοκομείο να τα φέρει με ασφάλεια στο φως της μέρας... Αυτό λέγεται βαρβαρότητα και κανείς δεν πρέπει να το ανεχτεί!

Το συγκλονιστικό στοιχείο ότι σχεδόν 50.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τον καύσωνα σε 35 χώρες της «προηγμένης» Ευρώπης μέσα στο 2023 δεν είναι απόδειξη της «κλιματικής κρίσης», όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν τα διάφορα επιτελεία, αλλά επιβεβαίωση ότι το επίπεδο ζωής του λαού χειροτερεύει αντί να βελτιώνεται, με βάση τις δυνατότητες που προσφέρει σήμερα η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας. Στην πλειοψηφία τους οι νεκροί είναι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, με προβλήματα υγείας, στους οποίους η ζέστη έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Τι ρόλο έπαιξαν όμως στην κατάληξή τους η άθλια κατάσταση των δημόσιων συστημάτων Υγείας σε όλη την Ευρώπη και η κατάσταση της Πρόνοιας, στα δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα που φιλοξενούν ηλικιωμένους, με όρους κόστους - οφέλους;

Ακόμα παραπέρα: Τι ρόλο έπαιξαν οι εκτοξευμένες τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος, που κάνουν απαγορευτική τη χρήση κλιματιστικών όλες τις ώρες και τις μέρες του καύσωνα; Τι ρόλο έπαιξαν οι ανύπαρκτες υπηρεσίες της κρατικής μέριμνας για ευάλωτους ανθρώπους (άστεγους, άρρωστους, μόνους κ.τ.λ.); Τι ρόλο έπαιξε η απουσία μέτρων από το κράτος για όσους εργάζονταν σε εξοντωτικές συνθήκες, με τις απειλές της εργοδοσίας πάνω από το κεφάλι τους; Στη χώρα μας είχαμε τέτοια παραδείγματα και αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις από τα σωματεία, ενδεχομένως τα θύματα να ήταν περισσότερα. Κι επειδή η «κλιματική κρίση» έχει γίνει το τέλειο άλλοθι για κάθε είδους εγκλήματα της εργοδοσίας και του κράτους της, θυμίζουμε ότι το καλοκαίρι του 1987, δηλαδή 40 χρόνια πίσω, στην Ελλάδα είχαν πεθάνει από τον καύσωνα 1.300 άνθρωποι (σύμφωνα με την επίσημη καταγραφή). Τότε βέβαια ήταν άλλες οι δικαιολογίες και όχι η «κλιματική αλλαγή».