Την ίδια πολιτική υπερασπίζεται και σήμερα η κυβέρνηση, όταν λέει ότι με αυτό το μέτρο, δηλαδή με την απαγόρευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, διασφαλίζεται το «επενδυτικό κλίμα» και «μειώνεται η ανεργία». Την απάντηση τη δίνουν οι εργαζόμενοι, που διαπιστώνουν ότι την περίοδο της βαθιάς κρίσης το «ταμείο ήταν μείον» επειδή δεν είχαν δουλειά, ενώ σήμερα που βρίσκουν δουλειά, πάλι το «ταμείο είναι μείον», αφού οι μισθοί παραμένουν στον πάτο. Οπότε, ο δρόμος είναι ένας: Κλιμάκωση της πάλης και της διεκδίκησης για ουσιαστικές αυξήσεις και για ΣΣΕ, «βουρ» για την επιτυχία της απεργίας στις 20 Νοέμβρη. Μόνο έτσι θα δοθεί απάντηση στις μούφα αυξήσεις - πραγματικές μειώσεις.

Στην Ισπανία ξεχειλίζει η οργή για την τοπική κυβέρνηση της Βαλένθια, η οποία δεν έκανε τίποτα για να προλάβει τη φονική καταστροφή, ενώ αποδείχτηκε ότι δεν είχε και κανένα σχέδιο για τη διαχείρισή της, όταν αυτή εκδηλώθηκε. Οπως καταγγέλλουν οι κάτοικοι της περιοχής, το μόνο που έκαναν οι αρμόδιες υπηρεσίες ήταν να στείλουν ένα μήνυμα μέσω του ισπανικού 112 στις 8.12 το βράδυ, 8 ώρες αφότου ξεκίνησαν οι πλημμύρες και 10 ώρες μετά την προειδοποίηση της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας ότι επίκειται «ακραίος κίνδυνος», χωρίς όμως κι αυτή η προειδοποίηση να συνοδεύεται από συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία του λαού. Ως αποτέλεσμα, δεκάδες άνθρωποι πνίγηκαν και εκατοντάδες ακόμα εγκλωβίστηκαν σε βιομηχανικές περιοχές και σε δρόμους, επειδή οι δρόμοι ήταν ήδη αποκομμένοι και η πρόσβαση είχε διακοπεί. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται η επιλεκτική ανικανότητα του κράτους να προστατέψει τον λαό. Κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από μηχανισμούς όπως το 112, το οποίο αξιοποιείται περισσότερο ως άλλοθι, για να «ξεπλένει» την ευθύνη του κράτους και να τη μεταθέτει στα θύματα των φυσικών καταστροφών. Το «τρεχάτε ποδαράκια μου» είναι το μόνο «σχέδιο» που ενεργοποιεί το 112, αλλά στην περίπτωση της Βαλένθια φαίνεται ότι δεν έκανε ούτε αυτό.

«(...) Η πολιτεία να αρχίσει να δημιουργεί έναν κουμπαρά, ένα σημαντικό ποσό και να αποδεχτούμε ότι θα πρέπει, αποζημιώνοντας κάποιους συμπολίτες μας, να κατεδαφίσουμε κάποιες οικίες και να ξεμπαζωθούν ρέματα». Σε αυτό το μέτρο βρίσκει τη «λύση» της αντιπλημμυρικής προστασίας ο αρμόδιος υπουργός, Β. Κικίλιας, όπως δήλωσε χτες σε συνέντευξή του. Αναμάσησε παράλληλα την καραμέλα - βολικό άλλοθι των «ακραίων καιρικών φαινομένων» και της «κλιματικής αλλαγής», που δοκιμάζει όλη την ΕΕ. Την ίδια ώρα, έκανε τον γύρο του κόσμου η είδηση για τους δεκάδες νεκρούς και αγνοούμενους από τις καταστροφικές πλημμύρες στην Ισπανία. Οπως ήταν αναμενόμενο, ο υπουργός της «ατομικής ευθύνης» και του 112 δεν έκρινε άξιες σχολιασμού τις οργισμένες καταγγελίες των κατοίκων της Βαλένθια, που αποκαλύπτουν τις τεράστιες ευθύνες του κράτους, της τοπικής και κεντρικής κυβέρνησης. Οσο για το «ποιος θα πληρώσει τον κουμπαρά», που ανακοίνωσε στη συνέντευξή του, το ερώτημα είναι βέβαια ρητορικό. Θα απαντηθεί σύντομα, όταν ανακοινωθεί κάποιο «τέλος κατεδάφισης» ή «τέλος κλιματικής κρίσης» κ.τ.λ.