Η λέξη περιχώρηση, θεολογικά, σημαίνει συνύπαρξη της θεϊκής, ανθρώπινης και πνευματικής ιδιότητας της Αγίας Τριάδας. Περιχώρηση, λογοτεχνικά, σημαίνει ότι ο συγγραφέας, γράφοντας ένα μυθιστόρημα, λ.χ, εμπεριχωρεί, «διεισδύει», στη ζωή, στην ψυχή και το νου ενός ή πολλών ανθρώπων. Αν το πρόσωπο ή τα πρόσωπα που «τροφοδοτούν» ένα μυθιστόρημά του είναι γνώριμά του, αν συνυπάρχει μαζί τους και ο ίδιος και αν διαθέτει πλούτο γνώσεων και συγγραφική δεινότητα, τότε το έργο του μπορεί να αποβεί τέλεια και άκρως γοητευτική αλληλοπεριχώρηση όχι μόνο μεταξύ των χαρακτήρων, των βιωμάτων, των πόθων και παθών και της συνειδητής και ασύνειδης ψυχοπνευματικής λειτουργίας των προσώπων, αλλά και ποικίλων άλλων παραμέτρων. Παράμετροι, όπως οι έννοιες ζωή -θάνατος, πατρίδα, γλώσσα, ιστορία, μυθολογία (αρχαία, βυζαντινή, θεολογική), φιλοσοφία, ψυχολογία και η έννοια λογοτεχνία.

Ενα τέτοιο βαθύτατα αλληγορικό, πολύπλευρης αλληλοπεριχώρησης, πάμπλουτο γνωσιακά, άριστο γλωσσικά, ευφάνταστης δομής, σαν «μυθολογικό επεισόδιο», μυθιστόρημα είναι «η Χάρις» της (βραβευμένης από την Ακαδημία Αθηνών) πεζογράφου (και αρχαιολόγου) Ελένης Λαδιά (εκδόσεις «Πατάκη»). Η συγγραφέας, ενώ πραγματολογεί αντλώντας την πρώτη «ύλη» του μυθιστορήματος, από το «βιβλίο της ζωής», τις «εξομολογήσεις», τα βιώματα, τον ψυχοπνευματικό «κόσμο» της ίδιας, γνωστών της - ομοτέχνων της μάλιστα - και φανταστικών προσώπων, συνθέτει μια αλληλοπεριχώρησή τους στην ιστορία, στη μυθολογία, στη θεολογία, στη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία. Εξάλλου, η λογοτεχνία, η ύπαρξη ή μη της λογοτεχνικής «Χάριτος», ο πόθος κάθε συγγραφέα να «ευλογηθεί» από τις Μούσες και τις Χάριτες (κάποιες από αυτές ενανθρωπίζονται στο μυθιστόρημα) είναι ο «πυρήνας» του βιβλίου. Η συγγραφέας ουσιαστικά μιλά για τη σχέση τής λογοτεχνίας με τον πανάρχαιο, αέναο Μύθο του ανθρώπου, με τη ζωή και τις μυθοποιητικές μεταφορές της στο διάβα των αιώνων, των πολιτισμών και των δημιουργών. Και κυρίως, για τον προορισμό, τις αξίες, τη διαδικασία της λογοτεχνίας, γύρω από τα οποία η Ε. Λαδιά, κρυμμένη πίσω από το πρόσωπο της Αλεξάνδρας, εξομολογείται τη δική της «αυτεξούσια» αλλά και περιχωρητική «δοκιμασία» στο λογοτεχνικό πεδίο, το οποίο μυθοπλαστικά τοποθετεί σ' ένα μυστηριακό, «ουράνιο» ου-τόπο. Το ουσιωδέστερο στοιχείο του βιβλίου, είναι η αγωνιώδης κατάθεση από τη συγγραφέα μιας διακήρυξης αρχών για τη λογοτεχνία. Για μια λογοτεχνία, που - καθώς «τώρα η τάση για παγκοσμιοποίηση και η ανάπτυξη της τεχνολογίας εξοβελίζουν το χάρισμα του γραπτού λόγου» - να αποτελεί «αποκάλυψη του πνεύματος», «ενσάρκωση», «θέωση» και «ενανθρώπιση» του Λόγου και για συγγραφείς «υπηρέτες» της «Χάριτος».