Και μόνο αντικρίζοντας τα φωτογραφικά ντοκουμέντα που εικονογραφούν το βιβλίο του Δημήτρη Σέρβου «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» (346 σελ. «Σύγχρονη Εποχή»), συγκλονίζεσαι τόσο, που σκέφτεσαι: μακάρι να μην υπήρχε η αιτία, επομένως και η ανάγκη να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο. Ομως η αιτία- το διαρκές έγκλημα κατά του αγωνιστή λαού μας- υπήρξε. Επομένως και η ανάγκη να λάμψει, επιτέλους, ολόπλευρα η ιστορική αλήθεια για το ποιοι, κατ' εξακολούθηση, εγκλημάτισαν κατά των παιδιών του λαού, και ποιοι τα έσωσαν από το θάνατο, την ορφάνια, τη δυστυχία, την εκμετάλλευση. Αυτή την αλήθεια υπηρετεί τα μέγιστα το ερευνητικό και συγγραφικό πόνημα του παλαίμαχου αγωνιστή και δημοσιογράφου Δ. Σέρβου. Αξιέπαινος ο Δ. Σέρβος, κρατεί, όπως αποδείχνει το βιβλίο του, «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια» της ψυχής και της ακάματης πένας του. Δίκαια, ο Επίτιμος Πρόεδρος του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης, επαινώντας προλογικά το βιβλίο σημειώνει ότι συγκεντρώνει «πλήθος σημαντικών πληροφοριών» και ότι «θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους αναγνώστες και από τη νεολαία», ακριβώς γιατί «οι πλευρές που αναλύει είτε αποσιωπούνται είτε καταλαμβάνουν μικρή έκταση σε μελέτες που ασχολούνται με τα γεγονότα αυτών των περιόδων». Πλευρές «που δείχνουν πολύ καθαρά τους μηχανισμούς καταστολής και τρομοκρατίας του λαϊκού κινήματος». Ο Χ. Φλωράκης, αναφορικά με τα παιδιά που ζήσαν στην πολιτική προσφυγιά, επισημαίνει ότι «τα ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου φανερώνουν την προσφορά του σοσιαλισμού στον άνθρωπο και ειδικότερα στα κατατρεγμένα Ελληνόπουλα που βρέθηκαν και έζησαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες» και υπογραμμίζει: «Ο σοσιαλισμός που ζήσαμε στον 20ό αιώνα, παρά τα προβλήματα, τις δυσκολίες, τις αδυναμίες και τα λάθη του, απέδειξε περίτρανα, πρακτικά και ιστορικά, την ανωτερότητά του ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα σε σχέση με τον καπιταλισμό».

Το συνταρακτικό βιβλίο - ντοκουμέντο προλογίζει και ο παλαίμαχος αγωνιστής και εκπαιδευτικός Γιώργος Κ. Μωραΐτης, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στα δεινά του λαού μας από τη μεταξική δικτατορία μέχρι και τα ψυχροπολεμικά χρόνια και στο «διαρκές έγκλημα» ντόπιων και ξένων τυράννων ενάντια στα παιδιά του λαού: Στα, διά της βίας, παιδομαζώματα της 4ης Αυγούστου και ύστερα της χιτλεροθρεμμένης «μάνας» Φρειδερίκης. Αναφέρεται, βέβαια, και στον κατασυκοφαντημένο αντίποδά τους. Στην απόφαση του ΔΣΕ, με συγκατάθεση των γονιών, να διασώσει από το βέβαιο όλεθρο παιδιά της Βόρειας Ελλάδας. Παιδιά που έζησαν στη θαλπωρή του σοσιαλισμού, μορφώθηκαν και υπηρέτησαν τις έννοιες πατρίδα, λαός, άνθρωπος, πολιτισμός.