«(...) τους σκόρπιους σπόρους του/ για την καινούρια μακρινή του ανάσταση/ μαζεύει». Με πόνο, καημό και πάθος τούς αναζητά, πιστεύοντας ότι «υπάρχουνε οι προϋποθέσεις για μια καινούρια άνοιξη». Με επαγρυπνούσα, ασυμβίβαστη με τους νεοταξικούς καιρούς μας «θύελλα και ορμή» του νου και της καρδιάς, όπως του την «κληροδότησε» ο πατέρας του (υπέροχη μορφή των οραμάτων και αγώνων του λαού, λάτρης και στυλοβάτης του πολιτισμού του νησιού του, της Κέρκυρας). Η «ρίζα» του τον καλεί να ανήκει στο όραμα. Και αυτό να διδάσκει στους φοιτητές του. Ο καθηγητής του Παντείου, Γιώργος Ρούσης, βαδίζοντας έξω από το «ρεύμα», κόντρα σ' όσους σήμερα - είτε γιατί έτσι θαρρούν, είτε γιατί βολεύονται, είτε γιατί ξεπούλησαν εαυτούς και οράματα - το λένε «ανέφικτο», κι όσους κάνουν τα πάντα για να μείνει ανέφικτο, καταθέτει ένα διαφορετικό από τα προηγούμενα βιβλίο του. Το πρώτο του - ορμητικά γραμμένο, εξομολογητικό, φλογισμένο από ακριβές μνήμες του, από πίκρα για το χαμό της πιο ακριβής «ερωμένης» του, της Οχτωβριανής Επανάστασης, αλλά και την πείσμονα διαλεκτική ελπίδα του ότι δεν μπορεί, θα «υπάρξει η κοινωνία των ποιητών» - μυθιστόρημα. Ο τίτλος του συμβολικότατος, «Out» (εκδόσεις Γκοβόστη).

Ο Γ. Ρούσης έγραψε αυτό το άκρως πολιτικό, αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, «όχι αναζητώντας δάφνες λογοτέχνη», αλλά από αθεράπευτο έρωτα για το όραμα «γιατί δεν μπορεί, κάποτε κάποιοι πιτσιρικάδες του μέλλοντος θα σαρώσουν τον Παράδεισο» της «νέας τάξης». Σε τρίτο πρόσωπο και μεταλλάσσοντας τα ονόματα όλων των προσώπων (δικών, ερώτων του, συντρόφων και τινών γνωστών και μη εξαιρετέων «εκσυγχρονισμένων»), αναδράμει στη ζωή και στα όνειρά του, άλλοτε με ποιητική διάθεση, άλλοτε με σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Αφετηρία η νιότη του. Τότε που «δεκαεφτάρι κομμούνι» άρχισε να συμπορεύεται με τους αγώνες του λαού, στο νησί του, στην Αθήνα, και έπειτα με τον αγώνα του ΚΚΕ στα χρόνια της χούντας στο Βέλγιο - όπου «μπλέχτηκε στα γένια του Μαρξ, κι αδύνατο πια να ξεμπλεχτεί...» (όπως έλεγε ένας παλιότερος κομμουνιστής) και έπειτα ξανά στην Αθήνα.