Διαβάζεται απνευστί, το μυθιστόρημα του Τάσου Ρούσσου «Ο λόφος» (εκδόσεις Καστανιώτη). Ακόμα και ο μη λάτρης της λογοτεχνίας του φαντασιακού, συνεπαίρνεται με το θέμα, την πλοκή, τις παραστατικές περιγραφές. Με τους καθάριους χαρακτήρες (ένας χήρος, τρυφερός πατέρας, η αδελφή του, η κορούλα του, η δασκάλα της) και με «στοιχειά», την καταστροφική γριά κυρά Μεγκ - παραλλαγή μιας «μάγισσας» από αγγλική μεσαιωνική ιστορία, ένα λόφο - φίλο της μικρούλας, που «μιλά», ένα πουλάκι που μιλά και άλλα. Με την άμεση, ρέουσα, πλούσια, αισθαντική αφηγηματική και διαλογική γλώσσα του. Ολα αυτά συνθέτουν τη γοητεία του βιβλίου, στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης. Υπάρχει και η αξία του βαθύτερου επιπέδου. Αξία, που αφορά στη λογοτεχνία του φαντασιακού και συνιστά μια πραγματικά μοντέρνα (και όχι την καλπάζουσα και εν Ελλάδι μίμηση της παρακμιακής, παραλογισμένης, λεγόμενης «μεταμοντέρνας» λογοτεχνίας) ελληνική εκδοχή του φαντασιακού. Εκδοχή εναρμονισμένη με την ελληνική φύση, τα σημερινά περιβαλλοντικά μας προβλήματα, τα ακραία φυσικά φαινόμενα, την ελληνική ψυχή και τις «υγιείς» ψυχοδιανοητικά παραδόσεις των μακραίων μύθων, θρύλων, παραμυθιών, δημοτικών ποιημάτων της. Παραδόσεις, που περιέχουν και αυτές ανεξήγητα, απροσδιόριστα, υπερβατικά στοιχεία. «Στοιχειά», ξωτικά, μάγισσες και φαντάσματα, που όμως αναλογούν στο ελληνικό φυσικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον και επόμενα διαφέρουν από τα τρομερά «στοιχειά» της φαντασιακής μεσαιωνικής, αναγεννησιακής, γοτθικής, ρομαντικής, ακόμα και της συμβολιστικής ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.

Κλασικός φιλόλογος, μεταφραστής αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων τραγικών και κωμικών ποιητών, των Σαίξπηρ, Γουέμστερ κ.α, ποιητής, πεζογράφος, μελετητής της λογοτεχνίας, ο Τ. Ρούσσος γνωρίζει τα χαρακτηριστικά της φαντασιακής ευρωπαϊκής λογοτεχνίας (φαντασιακή μετατροπή του γνωστού, οικείου κόσμου σε ανοίκειο και απειλητικό. Μείξη της πραγματικότητας, με βιώματα, συναισθηματικές «πληγές», διαθέσεις, διαισθήσεις, φοβίες, συνειρμούς της μνήμης, αισθητηριακές εμπειρίες, φαντασιώσεις. Ανορθολογική, ασυνείδητη διατάραξη του ψυχισμού του ανθρώπου από το φόβο του άγνωστου, αινιγματικού, ανεξήγητου, ανονόμαστου «στοιχειού» - φορέα του κακού, το οποίο στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία συνήθως «νικά» το καλό). Ο Τ. Ρούσσος τα κατέχει και τα αξιοποιεί όλα, υπογραμμίζοντας εμμέσως με το «μύθο» του τη μεγάλη χρησιμότητα της φαντασίας για την ψυχοδιανοητική ανάπτυξη του ανθρώπου, ιδιαίτερα του παιδιού. Απορρίπτει όμως τον ανορθολογισμό, στέλνοντας «μήνυμα» ότι κανένα κακό δεν είναι αναίτιο, κανένα «μυστήριο» δεν είναι ανεξήγητο. Κάθε κακό δεν είναι αήττητο. Κατανοείται και καταπολεμάται κάθε φορά με τη γνώση, τη λογική σκέψη και κρίση και προπάντων την αγάπη.