Εικόνες καθημερινές, ανθρώπων της «διπλανής πόρτας». Εικόνες, ίσως, και δικές μας ή δικών μας ανθρώπων, σε φτωχικές γειτονιές, σε άχαρα τσιμεντόκουτα της Αθήνας, αλλά και σε «γωνιές» της επαρχίας. Κάθε άνθρωπος και ένα βάσανο, μια πίκρα, ένας καημός, ένας πόθος. Ενα δράμα, μικρό ή μεγάλο. Αναπάντεχο ή προδιαγεγραμμένο. «Φέτες ζωής» ανώνυμων ανθρώπων. Κυρίως, φτωχών και αδικημένων. Γυναικών, ανδρών, γονιών, παιδιών, αυτού του λαού και τόπου. Ζωές, σημαδεμένες από λογής - λογής «Χαμένες ευκαιρίες». Αυτό τον τίτλο έδωσε στο πρώτο πεζογραφικό βιβλίο της η Μαρίνα Αντωνίου («Σύγχρονη Εποχή»). Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων, στα περισσότερα από τα οποία «πρωταγωνιστεί» η γυναίκα, όπως υποδηλώνει ο αισθαντικός πίνακας της Μαριάννας Αναστασοπούλου, στο εξώφυλλο του βιβλίου. Η λαϊκή γυναίκα, που μοχθεί καθημερινά για το σπιτικό της, τα παιδιά και τον άντρα της, και η εργαζόμενη γυναίκα, που αντικατοπτρίζει το πιο καταπιεσμένο τμήμα της ταξικής κοινωνίας. Η φτωχή, στερημένη και τις μικρότερες χαρές, γυναίκα. Η απατημένη σύζυγος. Η ασυνειδητοποίητη γυναίκα, που υπομένει αδιαμαρτύρητα μια πνιγηρή καθημερινότητα κι άλλοτε την παίρνει το παράπονο, άλλοτε κάνει μια μικρή «επανάσταση», άλλοτε υποτάσσεται στη «μοίρα» της.

Σύντομη, πυκνή, απέριττη, «γυμνή» από λογοτεχνίζοντες εντυπωσιοθηρισμούς, ρεαλιστική, γυναικείας ευαισθησίας, με τη γλώσσα της καθημερινής ομιλίας όλων μας, σε ρυθμούς φυσικούς - χαλαρούς, κοφτούς, αγχωμένους - με ευθύβολες πινελιές, η γραφή της Μ. Αντωνίου «ζωγραφίζει» βιώματα, συναισθήματα, προβλήματα, στιγμές ζωής ή και ολόκληρους κύκλους ζωής, που σ' όλους, λίγο - πολύ, κάτι μας θυμίζουν... Οπως η ασφυκτιούσα - και οικονομικά - μάνα, που με τα παιδιά της σκαρφαλώνει στην κορφή του Λυκαβηττού για να ακούσει τσάμπα μια συναυλία. Η στερημένη μάνα και απατημένη σύζυγος. Η άλλη που θυμίζει το τραγουδάκι «Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά/ μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά/. Δεν έχω τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό./ Είμαι ένα ζώον, δηλαδή, κανονικό»... Οπως ο ορφανός Κυριάκος, που ρημάζεται από την τσιφουτιά του θετού του πατέρα. `Η, το φτωχό, εργατικό, φιλομαθές, ντροπαλό με τις κοπέλες, παλικάρι. Η δυστυχία που προκαλούν τα ναρκωτικά. Η έλλειψη γονικής αγάπης για τα παιδιά. Η αποτυχία στις εισαγωγικές εξετάσεις, ο παραλογισμός του νεοπλουτισμού. Ο βιασμός ενός παιδιού. Το ξόδεμα του πρώτου μισθού για τον αιφνίδιο θάνατο του βασανισμένου γονιού του. Το διήγημα που ξεχωρίζει με το βαθύτερο ανθρωπιστικό μήνυμά του τιτλοφορείται «Μια συνηθισμένη μέρα».