Η πρώτη και η δεύτερη έκδοση γρήγορα εξαντλήθηκαν. Καθώς παρέμεινε αδιάπτωτο το ενδιαφέρον (ιστορικών, αλλά και εκπαιδευτικών) για παραπέρα διερεύνηση αυτού του - πολύπλευρης σημασίας για το λαό μας - θέματος, κυκλοφόρησε και τρίτη, εκ νέου συμπληρωμένη, έκδοση του βιβλίου του Χάρη Σακελλαρίου «Η παιδεία στην Αντίσταση» («Σύγχρονη Εποχή»). Πολυγραφότατος συγγραφέας, παλαίμαχος εκπαιδευτικός, στέλεχος της ΕΠΟΝ, ο Χ. Σακελλαρίου «κουβαλούσε» πολλές πολύτιμες προσωπικές μνήμες από την παιδαγωγική εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης. Υπήρξε σπουδαστής του Παιδαγωγικού Φροντιστηρίου Καρπενησίου (ένα από τα φροντιστήρια εκπαίδευσης δασκάλων που δημιούργησε η ΠΕΕΑ, για τη μόρφωση των παιδιών και ενηλίκων αναλφάβητων στο Βουνό) και ένας από τους συντάκτες του Αναγνωστικού της ΠΕΕΑ «Ελεύθερη Ελλάδα». Οι προσωπικές του μνήμες και η συλλογή σχετικών - μεμονωμένων, σκόρπια δημοσιευμένων - στοιχείων, ντοκουμέντων και μαρτυριών άλλων δασκάλων του ΕΑΜ, κατέστησαν το βιβλίο του πολύτιμη «παρακαταθήκη» για τους ιστορικούς ερευνητές, που θα θελήσουν στο εξής να ασχοληθούν με αυτόν, τον άλλο μέγα, ειρηνικό Αθλο της Εθνικής Αντίστασης.

Εναν άθλο, που διαδραματιζόταν μέσα στη φωτιά των μαχών, κόντρα στην πείνα, που συνδέθηκε με μορφές σαν της Ρόζας Ιμβριώτη (διηύθυνε το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο Τύρνας, όπου δίδαξε τα μαθήματα: Παιδαγωγική, Γενική και Ειδική Διδασκαλία, Οργάνωση της Παιδείας, Περισχολικά Ιδρύματα, Σχολεία Αναλφαβήτων - Επιμόρφωση, Διοίκηση της Παιδείας). Ανέδειξε πλήθος φωτισμένων παιδαγωγών, οι οποίοι «μπολιασμένοι» από το εκπαιδευτικό όραμα του ΕΑΜ για τη μόρφωση όλου του λαού σε μια λεύτερη και ανεξάρτητη Ελλάδα, το οποίο υλοποίησε με πρόγραμμά της η ΠΕΕΑ, συνέχισαν και μεταπολεμικά τον αγώνα τον καλό και στη δημόσια εκπαίδευση. Εμφύσησε στα παιδιά που διδάχθηκαν σ' αυτά τα «κρυφά σχολειά» τον πόθο της γνώσης, την ανθρωπιά και τη χαρά της ζωής. Απόδειξη αυτού του άθλου δίνει η έκθεση ενός μικρού Αετόπουλου, απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε (με την ορθογραφία του παιδιού): «Σήμερα στο σταθμό μας ίνε μεγάλι χαρά, βάνουμε καινούργια παπούτσια τάφερε η κιρά δασκάλα η Ναυσικά μας τάφτιασαν ι τσαγκάρηδες αντάρτες γιατί ίμασταν με σγαρόνια κε μούσκεμα τα ποδαράκια μας ίταν. Εμένα ίνε λίγο μεγάλα άλλλα η μάνα μου θα μου πλεξ τσουράπια(...). Ιγώ ξέριτι πόσα τραγούδια ξέρου απ' τι μανιά μ', κι μη βάζνε ι δασκάλες τ πεδικού σταθμού να τα λέου στου τραπέ απ τρώμε (...) νάνε καλά ι αντάρτις π'μας αγαπάνε κι δασκάλες που μας μαθένι τόσα πράγματα».