Γνωρίζαμε το όνομα του Βασίλη Μαζωμένου από τις βραβεύσεις του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στο εξωτερικό, όπου θεωρείται από τους πιο πρωτοποριακούς και καινοτόμους, (θεματολογικά και αισθητικά) στο είδος του φαντασιακού κινηματογράφου και του ψηφιακού animation, νέους δημιουργούς. Διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για ταλαντούχο, ουσιαστικά μοντέρνο, βαθιά προοδευτικό, εικαστικό «ποιητή» του κινηματογράφου, βλέποντας τρεις ταινίες του. Ταινίες, οι οποίες, με αναπλάσεις μεγάλων μύθων και αθάνατων εικαστικών και αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων, συνθέτουν ένα ποιητικής αντίληψης τριλογικό, αλληγορικό κινηματογραφικό «δοκίμιο». «Δοκίμιο», οι θεματικές ενότητες του οποίου συμβολίζουν τα «θαύματα» και τους ολέθρους - τους επεκτατικούς πολέμους του μακρινού παρελθόντος και τους δύο παγκόσμιους πολέμους στον 20ό αιώνα - που σημάδεψαν την Ιστορία του δυτικού πολιτισμού. Αναφερόμαστε στις ταινίες «Μέρες οργής - ένα ρέκβιεμ για την Ευρώπη» (με ήρωα το Δαίδαλο και θέμα τον πόθο για την ιδανική πολιτεία), «Ο θρίαμβος του χρόνου» (με ήρωα τον Δον Κιχώτη, έναν Δον Κιχώτη «Οδυσσέα» και «Προμηθέα») και «Το Χρήμα - μια μυθολογία του σκότους» (με ήρωα έναν επαναστάτη «Χριστό», σταυρωμένο στην επίγεια «κόλαση» του ανθρωποβόρου κεφαλαίου και της εξουσίας του. Η ταινία παραπέμπει ευθέως στη δαντική «Κόλαση», μέσα από εικαστικά έργα που ενέπνευσε αυτό το μέρος της «Θείας Κωμωδίας»).

Πρόσφατα, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του «Αγιοι της κόλασης» (εκδόσεις Γαβριηλίδης), διαπιστώνουμε ότι ο Β. Μαζωμένος είναι μια, εν γένει, ποιητική φύση. Οπως στις ταινίες του, έτσι και σ' αυτή την - επίσης αλληγορικά τιτλοφορημένη - συλλογή του, επηρεασμένος από το Δάντη, διεκτραγωδεί αλληγορικά τη μακραίωνη κάθοδο του ανθρώπου - «έκπτωτου αγγέλου» στην «κόλαση» και τον πόθο του για «καθαρτήρια» άνοδό του στον «παράδεισο». Ο Β. Μαζωμένος «σμιλεύει» ποιήματα με λέξεις ελάχιστες, απέριττες, οικείες, αλλά κατάφορτες νοημάτων, πλάθοντας ολιγόστιχα ποιήματα, αλλά και αρκετά υποδειγματικής οικονομίας χαϊκού, (θυμίζουμε ότι το χαϊκού είναι μια μακραίωνη ιαπωνική ποιητική παράδοση). Παραθέτουμε χαρακτηριστικά χαϊκού από τη συλλογή αυτή: «Ενώπιόν μου,/ το άσυλο που καλείται αιωνιότητα». «Ενώπιόν μου η σύντηξη των ψυχών». «Τι άλλο θα μπορούσε να σώσει/ τα φτερά των αγγέλων;/ Τις νύχτες στα βαλτόνερα,/ τα αλείφουν με μανία». «Αλλης γενιάς θνητός./ Χωρίς αγοραστή ακόμα». «Μικρός αιών/ σκιρτούσε στις πέτρες/ γκρίζου ερειπίου». «Δέστε./Ο γυάλινος κόσμος θρυμματίζεται»./ «Ο Κήπος λείπει/ και η μαύρη λίθος του κακού/ διαπυείται». «Ενα γένος νύχτες,/ χύνεται αιμορραγώντας». «Ελα,/ να φτιάξουμε μια θύελλα».