Η «παρουσία» του γίνεται ιδιαίτερα αισθητή, αν θελήσουν να τη δουν, να την «ανακαλύψουν» και οι νεότερες γενιές των κατοίκων της Αθήνας. Αλήθεια, πόσοι κάτοικοι της Αθήνας βλέποντας το «Παιδί με σταφύλια» στην πλατεία Συντάγματος, τον «Ξυλοθραύστη» και τον «Μικρό ψαρά» στο Ζάππειο, τον «Θεριστή», την «Οπωροπόλιδα» και την «Αρτεμη με σκύλο» στον κήπο του ΚΑΤ (Κηφισιά), τα δύο επιβλητικά λιοντάρια στη σκάλα της Βίλας Καζούλη (Κηφισιά), γνωρίζουν ότι τα πανέμορφα αυτά γλυπτά τα σμίλεψε ένας από τους πρωτοπόρους της νεοελληνικής γλυπτικής, ο Δημήτριος Ζ. Φιλιππότης; Πόσοι γνωρίζουν τα έργα του που κοσμούν την Εθνική Πινακοθήκη, το Δημοτικό Βρεφοκομείο, τη Δημοτική Πινακοθήκη Αθήνας, το Α΄ Νεκροταφείο Αθήνας (προτομές, αγάλματα, επιτύμβια μνημεία, ταφικοί ναΐσκοι), το νεκροταφείο Πειραιά και νεκροταφεία άλλων πόλεων; Για να μην πούμε για τα έργα του που κοσμούν το Μουσείο της ταπεινής γενέτειράς του και «γενέτειρας» της νεοελληνικής γλυπτικής, του Πύργου της Τήνου (εδώ να σημειωθεί ότι από την πληθωρική δημιουργία του Φιλιππότη σώζεται περιορισμένος αριθμός έργων). Κι ενώ τόσα πολλά πρόσφερε στη νεοελληνική γλυπτική αυτός ο σπουδαίος και παραγωγικότατος «εργάτης» της, μέχρι τώρα, εκτός ελαχίστων βιοεργογραφικών και ανεκδοτολογικών στοιχείων για τις σπουδές του στη Ρώμη, δεν υπήρχε καμιά συστηματική και εμπεριστατωμένη μελέτη του βίου του και αποτίμησης του έργου και της ιδεολογοαισθητικής θέσης του μέσα στη γλυπτική του 19ου αιώνα.

Γι' αυτό αξίζει επαίνου η - εικονογραφημένη - μονογραφία της Ευθυμίας Ε. Μαυρομιχάλη «Ο γλύπτης Δημήτριος Ζ. Φιλιππότης» (359 σελ.) η οποία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του - ομοαίματου του καλλιτέχνη - Στρατή Φιλιππότη. Η μονογραφία χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στη ζωή, στην καλλιτεχνική πορεία και στην ιδιαιτερότητα του έργου του, σε σχέση με την υπόλοιπη δημιουργία της εποχής του. Εργο που «διαλέγεται και προκαλεί» το καλλιτεχνικό - κλασικιστικό - κατεστημένο της εποχής του. Στο δεύτερο μέρος αναλύεται το έργο του, το οποίο - πρώτο αυτό στη νεοελληνική γλυπτική - εισήγαγε παιδικές μορφές σε καθημερινές σκηνές (όπως τα έργα που προαναφέραμε). Ο Φιλιππότης (1834-1919) ήταν γέννημα-θρέμμα του τηνιακού λαού και της λαϊκής του παράδοσης. Πατέρας του και πρωτοδάσκαλός του ήταν ο «μαστρο-Ζαχαριάς», ο γνωστός μαρμαρογλύπτης, εμπειρικός αρχιτέκτονας και ναοδόμος (μεταξύ άλλων ναών έχτισε και τη Μονή Αγ. Παύλου στο Αγιον Ορος, στην ανέγερση της οποίας συμμετείχε και ο Δημήτριος).