Η υπογράφουσα αγνοεί τα περιεχόμενα του πρώτου τόμου του έργου, αλλά με βάση το δεύτερο τόμο θεωρεί ότι πρόκειται για εξαιρετικά χρήσιμη «κατάθεση» και για τους σημερινούς αγωνιστές στο χώρο της ΤΑ και για τη μελέτη της ιστορικής πορείας του θεσμού στην Ελλάδα. Στην εκτίμηση αυτή συμβάλλουν και όσα ανασύρει η θύμηση της υπογράφουσας από την «κόκκινη» Καισαριανή των παιδικών της χρόνων και από τον αγαπημένο δήμαρχό της, γι' αυτό κατασυκοφαντημένο και ταλαιπωρημένο από τις ντόπιες αλλά κυβερνητικά υποκινούμενες αντιδραστικές δυνάμεις, Λεωνίδα Μανωλίδη.
Πώς να ξεχάσει κανείς τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το δήμαρχο Λ. Μανωλίδη, για να αποχτήσει η Καισαριανή νερό, αποχέτευση, αθλητισμό, πολιτισμό; Το ότι ο Λεωνίδας Μανωλίδης χάρισε το σπίτι του στο λαό της Καισαριανής - και γι' αυτό συκοφαντήθηκε από μωροφιλόδοξους και σκευωρούς αντιπάλους του στο δήμο. Οτι αγωνίστηκε για να καθαριστεί η κατάσπαρτη με νάρκες περιοχή του Σκοπευτηρίου, για να μην ξαναϋπάρξουν περαστικοί θύματα. Οτι πρωτάρχισε τον αγώνα για να λευτερωθεί το Σκοπευτήριο από τους παρακρατικούς «αθλητές» της σκοποβολής. Και πώς να ξεχάσει την εξής εικόνα: Τους Καισαριανιώτες να έχουν κατακλύσει τη λεωφόρο και με επικεφαλής τον Λεωνίδα Μανωλίδη, να υποδέχονται δακρυσμένοι, με χειροκροτήματα και συνθήματα τον, μόλις, αποφυλακισμένο αγωνιστή, διάδοχο του Μανωλίδη, Παναγιώτη Μακρή;