Αγαπά πολύ τη γενέτειρά του Ερμούπολη. Ξέρει τα πώς και διότι της αστραπιαίας - πρωτοφανούς πανελλαδικά - οικονομικής και πολιτιστικής ακμής της, μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αλλά και της παρακμής της, από τα τέλη του 19ου αιώνα. Εχει αποτυπώσει με καλλιτεχνικές φωτογραφίες του την υπέροχη νεοκλασική αρχιτεκτονική της και με την ερευνητική πένα του τη μεγάλη θεατρική και γενικότερη πολιτιστική ιστορία της. Φέτος, ο σπουδαίος, υπεραισθαντικός ποιητής και στιχουργός πολλών τραγουδιών -κειμηλίων, Μάνος Ελευθερίου, με το πρώτο του μυθ-ιστόρημα, με τον αλληγορικό τίτλο «Ο καιρός των χρυσανθέμων» («Μεταίχμιο») έκανε μια ακόμη εξαίρετη «κατάθεση», η οποία φαινομενικά αφορά στην Ερμούπολη, αλλά ουσιαστικά στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, καθώς ο συγγραφέας πιστεύει ότι «οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων, ιδίως της επαρχίας, είναι η πραγματική ιστορία της ανθρωπότητας». Το γοητευτικό, παραστατικό, με εκπληκτικές περιγραφές, ρεαλιστικότατο, αλλά και με λυρικές εξάρσεις, πολυσύνθετο θεματολογικά και μορφολογικά μυθ-ιστόρημα, «καθρεφτίζει» κριτικά το βίο της «εξευρωπαϊσμένης» και πολύ θεατρόφιλης αστικής τάξης της Ερμούπολης, μέσα από μια παράλληλη ιστοριογραφική «περιήγηση» στο ελληνικό θέατρο στα τέλη του 19ου αιώνα. Εποχή κρίσιμης καμπής του νεοελληνικού θεάτρου, όπως και της συριανής αστικής τάξης. Ο Μ. Ελευθερίου «αναβιώνει» έξοχα το ελληνικό θέατρο, με επίκεντρο τη θρυλική πρωταγωνίστρια Ευαγγελία Παρασκευοπούλου, τις μιμητικές ή ζηλόφθονες σχέσεις του με το ιταλικό και γαλλικό θέατρο και μυθικές μορφές του, όπως η Σάρα Μπερνάρ, τους ρεπερτοριακούς «ανταγωνισμούς», ακόμα και τη γλωσσική διαπάλη μεταξύ των κατεστημένων καθαρευουσιάνων και των πρωτοπόρων δημοτικιστών (δραματουργών και μεταφραστών). Διαπάλη, την οποία τεκμηριώνει με παράθεση χαρακτηριστικών αποσπασμάτων έργων, με κυρίαρχο - διόλου τυχαία βέβαια από μυθοπλαστική άποψη - τον σαιξηρικό «Αμλετ».

Κατά τη σαιξπηρική ρήση «ο κόσμος όλος είναι μια σκηνή», ο συγγραφέας καθιστά το μυθ-ιστόρημά του «σκηνή» θέασης των τελευταίων αναλαμπών της παρακμάζουσας συριανής αστικής τάξης, της «μαγευτικής» θεατρικής τέχνης, αλλά και των βασανισμένων περιοδευόντων θιάσων. Ο Μ. Ελευθερίου ανατέμνοντας βαθιά την ψυχοσύνθεση, την κοπιώδη ζωή, την ανασφάλεια, τα όνειρα, τις αδυναμίες, τις ζήλιες των ανθρώπων του θεάτρου, αλλά και το πάθος τους για την τέχνη τους, μέχρι τη στερνή τους ώρα, συνθέτει ένα «μανιφέστο» του ηθοποιού, της τέχνης γενικότερα, εκφράζοντας, κρυμμένος πίσω από το πρόσωπο του Πετρίδη, και τη δική του αγωνία ως δημιουργού να συλλάβει το «μέγα αθέατο» των ανθρώπων.