Τεράστια η «κληρονομιά» του ονόματός της. Των αγώνων, παθών, της δημιουργίας του πατέρα της, αλλά και της μεγάλης, αφανούς προσφοράς στον ανίσχυρο λαϊκό άνθρωπο της γιατρού μητέρας της. Θράφηκε με την οικουμενική ρωμιοσύνη της ποίησης του πατέρα της, Γιάννη Ρίτσου και γενικά με τη μεγάλη λογοτεχνία. Από μεγάλο σεβασμό στην έννοια λογοτεχνία, αλλά και έμφυτη σεμνότητα, η Ερη Ρίτσου έκανε τη συγγραφική της εμφάνιση με παραμύθια. Εξαιρετικά, διδακτικότατα, δεμένα με τον απλό άνθρωπο, τη ζωή και τις αληθινές αξίες τους, διόλου υπερβατικά παραμύθια για παιδιά. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο της πεζογραφικό βιβλίο, με τίτλο «Γιατρός επαρχίας» («Κέδρος», β΄ έκδοση), ξεκινώντας πάλι σεμνά, αλλά και εξαιρετικά. Με εννέα διηγήματα, από τα οποία δύο, και κυρίως το «Γιατρός επαρχίας», προοιωνίζονται την ικανότητα της Ε. Ρίτσου για μεγαλύτερων και συνθετότερων, μυθιστορηματικών απαιτήσεων μυθοπλασίες, καθώς η γραφή της διαθέτει και άλλες, βασικότατες αρετές: Γλώσσα πλούσια, ευλύγιστη, λαγαρή, με πνευματικότητα, αλλά και «θεατρική» αμεσότητα στους διαλόγους, με αίσθηση του δραματικού μέτρου, αλλά και σπινθηροβόλο χιούμορ. Χιούμορ ευθύβολο, λεπτά ειρωνικό, πικρό, παιγνιώδες, σαρκαστικό για τη σύγχρονη κοινωνία μας κι άλλοτε αποκαλυπτικός «καθρέφτης» των βασάνων, αλλά και των ελαττωμάτων του ανθρώπου, «τυφλών» και αντιδραστικών κοινωνικο-ταξικών αντιλήψεων, ανόητων συμπεριφορών, γελοίων καταστάσεων. Θεματολογία που δεν ομφαλοσκοπεί, που κοιτά κατάματα την κοινωνική μας πραγματικότητα, τα πολύμορφα προβλήματα του απλού, ανώνυμου ανθρώπου.

Τα διηγήματα της Ε. Ρίτσου είναι παραστατικότατες «φέτες» ζωής από δικά της βιώματα, αναμνήσεις, κοινωνιολογικές παρατηρήσεις και ψυχογραφικές εμβαθύνσεις σε χαρακτήρες, βάσανα και δράματα ανθρώπων. Λ.χ ανθρώπων «γνώριμων» σε όλους μας, αν όχι λίγο -πολύ σαν κι εμάς. Της νοικοκυράς, της κοπέλας που το αφεντικό την έβαλε στο μάτι γιατί διαβάζει «Ριζοσπάστη», του άνεργου νέου, του τεμπελχανά και «ψώνιου» ψευτοκαλλιτέχνη, του πολυλογά «κοσμογυρισμένου» ταξιτζή, της γυναίκας που δυστύχησε γιατί «τυφλοί» γονείς της στέρησαν τον έρωτά της. Ιδιαίτερης αναφοράς αξίζει το έξοχο πραγματικά, έμμεσα αυτοβιογραφικό «Η συνέντευξη που δε δόθηκε» - μια υποτιθέμενη συνέντευξη με το ερώτημα πώς νιώθει η κόρη του διάσημου «Ντι», την οποία, απλούστατα, δε συνθλίβει η διασημότητα γιατί κρατά τη χαρά του παιδιού από την απλή, παιχνιδιάρικη, ανθρώπινη ιδιότητα και γονική τρυφερότητα του πατέρα. Το διήγημα «Γιατρός επαρχίας» διαδραματίζεται στη Σάμο, γενέτειρα της Φαλίτσας Ρίτσου, της οποίας η ιατρική προσφορά «τροφοδοτεί» το πρωταγωνιστικό ανδρικό πρόσωπο.