Η στήλη προτείνει να το διαβάσουν ανεπιφύλακτα οι πάντες, όποιες βιβλιοφιλικές προτιμήσεις κι αν έχουν. Πολλά συνηγορούν για το διάβασμά του. Οχι μόνο γιατί - με αφορμή τα 122 χρόνια από τη γέννησή του (18/2/1883) - θα γνωρίσουν τον άνθρωπο Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος έμελλε να γίνει και να παραμένει ο πιο πολυμεταφρασμένος Ελληνας συγγραφέας. Θα μάθουν πολλά από τη ζωή της - επίσης, σπουδαίας συγγραφέα - του βιβλίου, και πολλών άλλων μεγάλων δημιουργών. Θα βρουν το ακέραιο ήθος, τη βιωματική εμπειρία, την ευρεία γνώση, τη διαλεκτική ανάλυση, την κριτική αντίληψη, αλλά και το σεβασμό, την αντικειμενικότητα που οφείλει να έχει ο βιογράφος απέναντι στον βιογραφούμενο. Θα ζωντανέψει μπρος στα μάτια τους μια Κρήτη, μια Αθήνα, μια κοινωνία κι ένας τρόπος ζωής που δεν υπάρχουν πια. Αλλά και γιατί θα «συναντηθούν» με τα, χαμένα σήμερα, αμύθητα «πλούτη» και έκπαγλα «κάλλη» της γλώσσας μας. Μια γλώσσα, που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα απωλέσαμε, μη αντιλαμβανόμενοι τις πολύπλευρες συνέπειες αυτής της απώλειας. Οποιος διαβάσει το βιβλίο της Ελλης Αλεξίου «Για να γίνει μεγάλος (Βιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη)» θα αντιληφθεί το μέγεθος αυτής της απώλειας. Η βιογραφία κυκλοφορεί σε 7η έκδοση («Καστανιώτης»), με βάση τη δεύτερη, συμπληρωμένη (με νέα στοιχεία και φωτογραφίες), έκδοση του 1973, την οποία προλόγισε η Ελ. Αλεξίου, με μια σύντομη, εξομολογητική εισαγωγή, για τον «Νίκο», ο οποίος «σαν πρωταρχικό, συνύπαρχτο άρωμα γέμιζε την οικογενειακή ατμόσφαιρα των παιδικών και νεανικών χρόνων» της, ως τα 1926, οπότε διαζεύχθηκε τον Καζαντζάκη η αδελφή της Γαλάτεια.

Το 1906, στο «Ηρακλειάκι», αρχίζει η βιογραφική αφήγηση της Αλεξίου για τον κατάλιγνο, ψηλόκορμο γείτονά της Νίκο. Το γιο του «Θεριού» ή «γερό Ψωμή» όπως λέγανε τον πατέρα του, και εγγονό του «Καπετάν Μιχάλη» (τον παππού του απαθανάτισε στο μυθιστόρημά του). Τότε άρχισε ο έρωτας Καζαντζάκη - Γαλάτειας Αλεξίου και κυκλοφόρησε το πρώτο του, αφιερωμένο στη Γαλάτεια, έργο «Οφις και Κρίνο». Λίγο αργότερα γνωρίζεται η οικογένεια Αλεξίου και με αρκετούς άλλους πνευματικούς «ανθούς», λ.χ. Βάρναλη, Αυγέρη (δεύτερος σύζυγος της Γαλάτειας). Η Αλεξίου με ψυχογραφική δεινότητα και υποδειγματική αντικειμενικότητα αντιμετωπίζει ακόμα και το χωρισμό της Γαλάτειας με τον Καζαντζάκη, αφού πίστευε ότι αυτός που είπαν «προδότη», «άθεο», «πουλημένο κουκουέ», «ανήθικο», έκανε τα πάντα για να γίνει και έγινε μεγάλος δημιουργός.