Γονείς, εκπαιδευτικοί, όποιος προοδευτικός άνθρωπος ανησυχεί για το πού οδηγεί το λαό και τον τόπο μας η - όλο και πιο δουλική στα κελεύσματα των ευρωαμερικανικών «κέντρων» του νεοταξικού κεφαλαίου - ελληνική εκπαιδευτική πολιτική, ας διαβάσει την ενδιαφέρουσα και τεκμηριωμένη με στατιστικά στοιχεία και συμπεράσματα ελληνικών και διεθνών αρμοδίων οργανισμών φορέων, μελέτη των Χρήστου Κάτσικα - Κώστα Ν. Θεριανού «Η εκπαίδευση της αμάθειας» (εκδόσεις «Γκούτενμπεργκ»). Οι δύο μελετητές, παραπέμποντας σε νόμους των κυβερνήσεων του δικομματισμού, σε οδηγίες και αποφάσεις της ΕΕ, σε ξένους μελετητές για την αθλιότητα της εκπαιδευτικής πολιτικής στις ΗΠΑ και στην ΕΕ (λ.χ. στη Γαλλία), σε ελληνικές μελέτες (λ.χ. του αξέχαστου αγωνιστή, εκπαιδευτικού Γιώργου Μωραΐτη, σε σχετικά κείμενα της ΚΟΜΕΠ και του περιοδικού του ΚΚΕ «Θέματα Παιδείας», σε προηγούμενα βιβλία του Χρ. Κάτσικα και άλλων μελετητών, σε δημοσιογραφικές έρευνες και θλιβερές διαπιστώσεις εκπαιδευτικών φορέων και διδασκόντων σε όλες τις βαθμίδες της ελληνικής εκπαίδευσης), αποκαλύπτουν ότι η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική, που εφάρμοσε ο δικομματισμός και το «τρίγωνο» σχολείο - φροντιστήριο - ιδιαίτερο, δημιουργεί το φαινόμενο της «εκπαίδευσης της αμάθειας» και νέους με πολλά έτη σπουδών, ανήμπορους να «σκεφθούν κριτικά τον κόσμο στον οποίο ζουν». Οδηγούν στο «λειτουργικό αναλφαβητισμό», που, όπως έγραφε ο Γιώργος Μωραΐτης, είναι μια πολύ σύνθετη πραγματικότητα, που επιδρά στο «σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας, συναισθηματικής, διανοητικής και πρακτικής», καθιστώντας τον άνθρωπο ανίκανο να επιλύσει ακόμα και απλά προβλήματα, να αρθρώνει συνεχή λόγο για οποιοδήποτε πρόβλημα, να ελέγξει και να εκλογικοποιήσει τις σκέψεις του.

Φέρνοντας χαρακτηριστικά παραδείγματα της επίδοσης των μαθητών (έως και τραγικά στο Μάθημα της ελληνικής Ιστορίας) και επικαλούμενοι τη λενινιστική ρήση ότι η προσπάθεια της αστικής τάξης είναι «να υποβιβάσει την εκπαίδευση στο ρόλο του προμηθευτή πειθήνιων υπηρετών της, εκτελεστών της θέλησης του κεφαλαίου, και σκλάβων του», οι συγγραφείς του βιβλίου υπογραμμίζουν ότι «το σχολείο στον καπιταλισμό έχει, κατά κύριο λόγο, επιλεκτική και ταυτόχρονα ιδεολογική λειτουργία». Οτι, παρά τις διακηρύξεις περί ισότητας ευκαιριών για μόρφωση, «δεν έχει σκοπό να μορφώσει όλους τους μαθητές, να τους βοηθήσει να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους, να μορφωθούν ολόπλευρα, να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους». Οτι το σχολείο στον καπιταλισμό φτιάχτηκε για να δίνει μόνο τις στοιχειώδεις γνώσεις στο λαό, για να τροφοδοτεί τον καπιταλισμό με εργατική δύναμη, ικανή και πρόθυμη για εκμετάλλευση.