Ενενήντα τρία είναι μια χρονολογία, το 1793. Τέσσερα χρόνια μετά την αστική γαλλική επανάσταση, στιγμή κατά την οποία η κατάσταση δεν είχε ακόμη οριστικοποιηθεί, ως προς την επικράτηση της εξουσίας της αστικής τάξης, της επικράτησης της δημοκρατίας όπως την ονόμαζαν. Ο Βίκτωρ Ουγκό, όντας συνειδητά ενταγμένος με το μέρος της προόδου, αναφέρεται στη συγκεκριμένη περίοδο, γράφοντας το συγκεκριμένο έργο ογδόντα χρόνια μετά, σε μια εποχή λίγο μετά το 1870, εποχή του Γαλλοπρωσικού Πολέμου και της Κομμούνας, που ως τελικό αποτέλεσμα είχε την οριστική εγκαθίδρυση και εδραίωση της αστικής δημοκρατίας ή της αβασίλευτης, όπως επίσης την ονόμασαν. Σε μια περίοδο που η εργατική τάξη βγήκε στο προσκήνιο των κοινωνικών εξελίξεων ως τάξη για τον εαυτό της, αλλά που αντικειμενικά δεν μπορούσε να κάνει το άλμα για τη δική της κοινωνία. Εποχή που άρχισε η αστική τάξη να εδραιώνεται και στη Γαλλία, αλλά και στη Γερμανία. Αυτό το τελευταίο επηρέασε τον Ουγκό, αφού η ανακήρυξη του Πρώσου Κάιζερ σε Γερμανό Κάιζερ έγινε μέσα στις ίδιες τις Βερσαλλίες, με την ήττα του γαλλικού έθνους στο Γαλλοπρωσικό Πόλεμο. Ζήτημα που έθιγε τον εθνικό εγωισμό μεγάλης μερίδας των Γάλλων διανοούμενων, που ταυτίζουν τον πατριωτισμό με τον εθνικό εγωισμό, όταν αυτή η ήττα αποτέλεσε παράγοντα ενίσχυσης των αστών γενικά. Απ' αυτή την άποψη ο Ουγκό, σ' αυτό το έργο του (εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»), επιστρέφει στο ένδοξο παρελθόν της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, ως ορόσημο του τέλους του προηγούμενου αιώνα. Και αποτυπώνει τα γεγονότα της περιόδου από ανθρωπιστική, αλλά και ρεαλιστική σκοπιά.