Η «δημοκρατία» συνδέεται άμεσα με την εξουσία. Οταν μιλάμε για «δημοκρατία» πρέπει να τη συνδέουμε με το ποια τάξη ασκεί εξουσία. Εχει λοιπόν συγκεκριμένο ταξικό περιεχόμενο. Μπορούμε στον καπιταλισμό να θεωρούμε ότι ασκεί εξουσία ο λαός; Οτι συμμετέχει στην πολιτική, διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις του και το κράτος; Μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους μιας κοινωνίας που θεμελιακό της γνώρισμα είναι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, άρα και κοινωνικές, και που η βάση τους βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;

Η συγκάλυψη της ταξικής ουσίας και του περιεχομένου της αστικής δημοκρατίας στηρίζεται στην αληθοφάνεια της τυπικής ισότητας που εμφανίζεται στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών του. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται από την κυβέρνηση η οποία σχηματίζεται από το πολιτικό κόμμα ή και κόμματα σε συνεργασία, που εξασφαλίζουν τη λαϊκή πλειοψηφία με την εκλογή αντιπροσώπων του λαού (βουλευτές), οι οποίοι εκλέγονται με άμεση καθολική μυστική ψηφοφορία. Ταυτόχρονα, στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται διά των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία και συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά».

Μπορεί να υπάρχουν όλες αυτές οι ελευθερίες, αν και αυτό είναι επίσης σχετικό, άλλοτε διευρύνονται, άλλοτε μειώνονται ή και καταργούνται (εξαρτάται από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης), αλλά ο Τύπος, τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών, υπερασπίζουν την πολιτική τους, τα συμφέροντά τους, ενώ αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν ή εναντιώνονται στην πολιτική του ΚΚΕ, στη δράση του λαϊκού κινήματος. Οι ίδιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και στηρίζουν τη δράση των κομμάτων του συστήματος, σε αντίθεση με το κόμμα της εργατικής τάξης, που στηρίζεται οικονομικά στο λαό. Ακόμη και οι δυνατότητες δράσης των αστικών κομμάτων σε σχέση με το κόμμα της εργατικής τάξης είναι άνισες. Ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης δεν έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα για δράση στον πολιτικό στίβο με την πλουτοκρατία. Εξαρτώνται δε απ' αυτήν και τα πολιτικά της κόμματα με χίλια δυο νήματα. Από το φόβο της ανεργίας, τα χρέη από τραπεζικά δάνεια, ως το ρουσφέτι και την υποσχεσιολογία, ή και την εξαγορά, την πολύμορφη ιδεολογικοπολιτική χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων. Δεν είναι επίσης ελεύθερη και ανεπηρέαστη η πολιτική συνείδηση και επιλογή του εργάτη ή του αγρότη, του νεολαίου, που όταν αγωνίζεται διώκεται ποινικά. Οταν δε αμφισβητείται η ατομική ιδιοκτησία, η εξουσία της αστικής τάξης, από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, με τη συμμετοχή των λαϊκών μαζών στην πολιτική μέσω οργανωμένων κοινωνικοπολιτικών αγώνων ενάντια στην πλουτοκρατία, τότε εφαρμόζονται οι τρομονόμοι, ποινικοποιείται η κοινωνικοπολιτική δράση, δρουν οι κρατικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί, ενάντια στο λαϊκό κίνημα, αποκαλύπτοντας ότι είναι στυγνή δικτατορία των αστών πάνω στους προλετάριους, στο λαό.