Μετά από κάθε πολιτική αναμέτρηση, το μάτι αυθόρμητα πέφτει μέσα στο βασίλειο των αντιπάλων. Είναι η στιγμή που η ψυχική ένδεια είναι δύσκολο να μην κάνει την εμφάνισή της, πιεσμένη καταρχήν από την ίδια τη φύση της που δεν αντέχει το μακιγιάζ κι ύστερα συνειδητοποιώντας πως ο ρόλος της τελείωσε μαζί με την παράσταση. Το θέαμα έχει κι αυτό τα όριά του, βλέπετε. Κι όταν αποσύρεται δε μένει παρά η θλίψη των ονομάτων. Μπίστης, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη... που με όποια σειρά κι αν τα βάλεις, σχηματίζουν το ένα και μοναδικό πρόσωπο του τυχάρπαστου.

Το πρόσωπο αυτό διαρκώς αλλάζει πίστη ή στρατόπεδα με αποτέλεσμα να μην το πιστεύει κανείς. Αλλάζει γιατί δεν πιστεύει τίποτα, ως εκ τούτου δεν πληρώνει τίποτα, αντιθέτως πολλά κερδίζει. Βιώνει μια αναπηρία που τη χρησιμοποιεί με πονηριά για ίδιον όφελος. Και μας ενδιαφέρει γιατί κάποτε είχε διεισδύσει στις γραμμές μας και είχε παίξει αρνητικό ρόλο στο κίνημα. Θυμάμαι πόση εντύπωση είχε κάνει σε όλους όταν ο στοχαστής της Ορθοδοξίας Ζήσιμος Λορεντζάτος, αν και τον χώριζε άβυσσος με τον Μαρξισμό, είχε παραστεί στην κηδεία του Κώστα Βάρναλη. Ερωτηθείς δε από φίλο του για την παρουσία του εκεί, απάντησε: «Τιμώ τον Βάρναλη γιατί ήταν σταθερός στις ιδέες του».

Η κατάσταση του τυχάρπαστου δεν έχει να κάνει με το καλό ή το κακό. Δεν είναι ηθικό το πρόβλημά του. Ο τυχάρπαστος, σε κάθε εμφάνισή του, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να τελειοποιεί αυτό που είναι κατά βάθος. Η κάθε Μαρία Δαμανάκη είναι αναγκασμένη να είναι σήμερα με τον Γιωργάκη, αύριο με τον Κωστάκη και μεθαύριο με την Ντόρα.