Ο θόρυβος που έχει ξεσπάσει για την επίσκεψη στην Αθήνα και την έφοδο στη Θράκη του Τούρκου πρωθυπουργού, σκεπάζει τη μοιραία αλήθεια που τον συνοδεύει. Ο Ερντογάν απέδειξε περίτρανα πως για μια ακόμη φορά ήταν μαθηματικά βέβαιη η πολιτική του κατάληξη και η αφομοίωσή του από το κατεστημένο των στρατηγών, που είναι υπεύθυνοι για κάθε παιχνίδι στην Τουρκία. Ο Τούρκος πρωθυπουργός δεν είναι πια παρά μία ακόμη μαριονέτα που έκανε αρχή εκπροσωπώντας «αυτούς που δεν είχαν φωνή», για να γίνει ένα ακόμη συλλεκτικό κομμάτι στα χέρια των στρατηγών.

Στη σκιά τους, ο Ερντογάν εγκαινιάζει την κινηματογραφική του καριέρα. Στη Θράκη θα παίξει το γνωστό ρόλο του εθνικιστή, αυτόν που μόνο ο Κεμάλ Ατατούρκ έφερε σε πέρας κάνοντας οποιαδήποτε σύγκριση αδύνατη. Ο ηθοποιός Ερντογάν έχει το μειονέκτημα αυτών δεν έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν από πριν το σενάριο της ταινίας όπου εμφανίζονται, γιατί, όπως σε κάθε σαπουνόπερα που σέβεται τον εαυτό της, το σενάριο φτάνει στα χέρια του ηθοποιού πέντε μόλις λεπτά πριν από το γύρισμα. Ο τίτλος της ταινίας είναι «Θράκη: 52 χρόνια μετά» κι έχει όλα τα χαρακτηριστικά του μελό. Στα γυρίσματα θα πάρουν μέρος (αυθόρμητα) μουσουλμάνοι της Θράκης, που θα αγκαλιάζουν τον Ερντογάν με κλάματα, ενώ εκείνος θα μοιράζει υποσχέσεις. Η Τουρκία θα ξεχαστεί για λίγο μέσα στο θέαμα, αφήνοντας κατά μέρος τη φτώχεια, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις φυλακές της που ξεχειλίζουν. Αλλος ένας πρωθυπουργός της Τουρκίας προσχωρεί αβίαστα στον παραμυθένιο κόσμο του θεάματος, τον μόνο κόσμο που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.