Συγκεντρώνει πάνω του το εξής παράδοξο: Θυμίζει έντονα καρτούν, αλλά, όταν τον απολαμβάνουμε σαν καρτούν, ξαφνικά θυμόμαστε πως είναι άνθρωπος. Διωγμένος από καρτούν και ανθρώπους, ο Κυριάκος ξέρει πως δεν μπορεί ν' απογαλακτιστεί από τη ματαιοδοξία του μπαμπά και την παρουσία της μεγάλης αδελφής με το γνωστό χαμόγελο. Νιώθει πως είναι ο τελευταίος τροχός στο μονίμως τροχαίο ατύχημα της αμάξης της οικογενείας του.

Οπως γνωρίζει και ο τελευταίος γάτος, τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Στην περίπτωση του Κυριάκου, τα μάτια θυμίζουν τις μικρές ασημένιες μπίλιες στο φλίπερ την ώρα του παιχνιδιού. Αν μιλάμε για σκορ στο φλιπεράκι του Κυριάκου, τα μηδενικά βγάζουν μάτια.

Ο ρόλος του Κυριάκου στην εκκλησία της πολιτικής είναι συγκεκριμένος. Θα είναι για πάντα ένα παπαδάκι που θα κουβαλά το εξαπτέρυγο και θα λιβανίζει. Το μέλλον του κρίθηκε τη στιγμή της γέννησής του. Μόλις ζυγίστηκε, αποφάσισε η οικογένεια, δηλαδή ο πατέρας (έχω ακούσει πολλούς που επιθυμούν έναν γιο για να τους φέρει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα - για να τους εδραιώσει στην εξουσία πρώτη φορά το ακούω), να του χαρίσει μια ζωή χλιαρή, δίχως πάθη, πάντα από την καρέκλα του θεατή.

Είναι πολιτικός αντίπαλος ο Κυριάκος; Είναι αντίπαλος γιατί σου ξεσηκώνει ό,τι χειρότερο: Συμπόνια, οίκτο, θες να του πεις «άντε στην Αμερική μόνος σου, ζήσε, παίξε μπουνιές, ερωτεύσου, κάνε επιτέλους κάτι δικό σου κι άφησε τη ζωή μου που θες να την κυβερνήσεις, γιατί εδώ, κακόμοιρο παιδί, είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε».