Η εμφάνιση της βίας πάλι στα γήπεδα έκανε τους καλούς νοικοκυραίους δημοσιογράφους να σκίσουν για μια ακόμη φορά τα ιμάτιά τους. Ολοι αυτοί οι αναιμικοί αναλυτές, «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», θα συμφωνούσαν να ψηφιστεί ένας νόμος που θα εκτόπιζε σε κάποιο νησί όλους τους χούλιγκανς, για να μπορούν ανενόχλητοι να παρακολουθούν τον αγώνα τους.

Τα αγαπημένα παιδιά του θεάματος, λόγω του παρατεταμένου συγχρωτισμού τους με τα κέντρα εξουσίας, δεν μπορούν να κατανοήσουν την έξαρση της βίας. Δεν μπορούν να δουν ότι ο νέος που ξαφνικά κάνει την εμφάνισή του στη σέντρα ένα σκοπό έχει: το τέλος του παιχνιδιού. Δεν το κάνει για την ομάδα του, αυτήν τη χρησιμοποιεί για τον απώτερο σκοπό του. Η βία τον έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου, αυτή του χαρίζει την ψευδαίσθηση της εξόδου από τη μιζέρια του λούμπεν μικρόκοσμου που μεγάλωσε γυρνώντας από το πρωί ως το βράδυ σε δρόμους που έχουν για επίσημη θρησκεία τη λησμονιά. Εκεί είδε τους γονείς του να βουλιάζουν, εκεί είδε και τους φίλους του.

Κάποτε εμφανίζονται μπροστά του - συνήθως όταν πλησιάζουν οι εκλογές - υποψήφιοι βουλευτές προσπαθώντας να τον παραμυθιάσουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στη ζωή του αν αποδεχτεί τον κανόνα της επαιτείας χωρίς αντίρρηση. Αυτή η πρόταση από τους «ευεργέτες» τον εξαγριώνει και νιώθει πως μόνο εκβιάζοντας ίσως δει το φως. Γι' αυτό διαλέγει το πιο μαγικό παιχνίδι, για να το καταστρέψει και να καταστρέψει μαζί μ' αυτό και την απόλαυση όλων όσους θεωρεί βολεμένους.

Στη βία των γηπέδων μπορούμε να δούμε σε μικρογραφία αυτό που έρχεται. Δε θα αργήσει να απλωθεί σε όλους τους τομείς της ζωής. Η απληστία και η χυδαιότητα του πολιτικού μας συστήματος φρόντισε να ανάψει μια φωτιά για να κάψει άλλους, αλλά τώρα πέφτει η ίδια μέσα.