1 Την επομένη της φωτιάς στην Πάρνηθα, ο αέρας έριχνε μέσα μας την τέφρα του νεκρού δάσους.

2 Αυτή τη φορά οι ανεγκέφαλοι της κυβέρνησης άγγιξαν τα όριά μας. Επαιξαν με την ίδια τη λειτουργία της αναπνοής μας. Και τώρα ζούμε όλοι την ίδια μοίρα. Ωστόσο, οι ενοχές δεν ανέστησαν ποτέ κανένα δάσος. Και η φιλαυτία του Πολύδωρα δε μας απαλλάσσει από τις δικές μας ευθύνες. Αν εμείς οι πολίτες δεν πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεσή μας, το τοπίο γύρω μας θα γίνει ξένος τόπος κι εμείς θλιμμένοι τουρίστες στην ίδια μας τη χώρα.

3 Πώς να μη σιγοκαίει το μίσος μέσα μου για τους εκπροσώπους των δύο μεγάλων κομμάτων που είχαν το θράσος να εμφανίζονται στον τόπο του εγκλήματος και να θεωρητικολογούν με ύφος θύματος. Η αιώνια επανάληψη της χυδαιότητας! Η περιφρόνησή μας απέναντί τους πρέπει να είναι απόλυτη.

4 Αυτός που κλαίει είναι χειρότερος απ' αυτόν που καίει.

5 Αν και καυχιόμαστε πως, χάρη στον αρχαίο μας πολιτισμό, ξέρουμε να απολαμβάνουμε κυτταρικά την ομορφιά, ωστόσο λειτουργούμε μάλλον αυτοκαταστροφικά. Οπως συχνά κάνουμε με τον εαυτό μας.

6 Ο έμμισθος γορίλας, μαζί με το δάσος που καίει, μας χαρίζει και την τελευταία μας ιδιότητα: του νεκροθάφτη. Αυτός καίει κι εμείς θάβουμε το δάσος.

7 Παραμυθιασμένος ο Νεοέλληνας πιστεύει μπροστά στη φωτιά πως είναι ελεύθερος πολιορκημένος. Φούμαρα! Συνεπής μαζοχιστής είναι και το μόνο που επιθυμεί είναι η συμπόνια. Δύσκολο να μας δείξουν κατανόηση όταν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη του με ακρίβεια χειρουργού επί 70 χρόνια!