Οποιος επιθυμεί αληθινά να δει πού συντελείται η πτώση μας ας περάσει από τη γωνία που σχηματίζουν οι δύο ιστορικοί δρόμοι. Εδώ επαληθεύεται η φράση του Ρομέν Γκαρί: «Ημουν φτιαγμένος για να ζήσω και πεθαίνω δίχως να έχω ζήσει».

Σώματα πεσμένα στα πεζοδρόμια περιμένουν εκείνον που θα καταδεχτεί, να τα μαζέψει, ακόμα κι αν αυτός είναι ο θάνατος. Μαζί τους Αραβες, Αφρικανοί, Πακιστανοί, σαν πουλιά τα παρατηρούν όλα, πάντα με σεβασμό.

Ενώ, αντίθετα, ο Νεοέλληνας μικροαστός ενοχλείται από το θέαμα και μονολογεί επιδεικτικά κοιτάζοντας τον ουρανό: «Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει αστυνομία τώρα που τη χρειαζόμαστε;». Είναι αυτός που θα ευχόταν: «Μα δεν υπάρχει ούτε μια μπουλντόζα να περάσει από πάνω τους;». Είναι αυτός που πραγματικά βρομίζει την καθημερινότητα, πατώντας επί σωμάτων, για να καταφέρει να βολευτεί. Είναι αυτός που όλα τα καταπίνει μπροστά στην τηλεόραση για να τα ξεράσει έπειτα στους συνανθρώπους του.

Τη λεηλασία των σωμάτων την έχουν αναλάβει εργολαβικά τα γνωστά κοράκια της δημοσιογραφίας, που φωτογραφίζουν πληγές για να τις προβάλουν προς κατανάλωση.

Δε γνωρίζω πού συχνάζει ο δήμαρχος Αθηναίων, πού συχνάζουν τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, αλλά αν δεν επιθυμούν να πέσει ξαφνικά πάνω τους ο ουρανός και να τους πλακώσει, ας σπεύσουν έρποντας Σοφοκλέους και Μενάνδρου γωνία να προσκυνήσουν τα πάθη των συνανθρώπων τους και αφού καταθέσουν τη δημόσια συντριβή τους, ας παραιτηθούν.