Η δραματοποίηση της καθημερινής ζωής είναι ο μόνος εκκλησιαστικός κανόνας στον οποίο είμαστε υπάκουοι. Μέσα του αποσύρονται προσώρας και επανέρχονται «εν ετέρα μορφή» οι πρωταγωνιστές των σκανδάλων και των θεολογικών ασυναρτησιών. Η εμφάνισή τους προκαλεί γέλιο που σαρώνει, έτσι όπως περιφέρονται παντού με την αγιογραφία τους ανά χείρας. Η πομπή με τις πομπές της σταματά πού και πού για να ψάλλει τα τροπάρια της Κασσιανής στα δελτία ειδήσεων, εκεί όπου ο κάθε αναξιοπρεπής καναλάρχης έχει στην κατοχή του ένα μικρό κομμάτι από το λείψανο της αλήθειας, χωρίς να προσδοκά ποτέ και με τίποτα την ένδοξή της ανάσταση.

Εχοντας προετοιμάσει οι εν λόγω τη δημόσια μετάνοιά τους, αξιοποιούν όλους τους διαχειριστές της συγκίνησης - δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, φιλάνθρωπους - και μέσω αυτών ταπεινά δηλώνουν πως το μόνο που επιθυμούν από τη μητέρα πατρίδα είναι ένα τρελόχαρτο. Για πρώτη φορά στο χώρο των σκανδάλων έκανε τόσο έντονα την εμφάνισή του αυτό το αίτημα. Παράξενο, γιατί είναι γνωστό πως κάθε πέτρα σκανδάλου φιλοδοξεί να γίνει άγαλμα στο κέντρο της πόλης και όχι να αφανιστεί από ένα τρελόχαρτο, το οποίο κοινωνικά σε κάνει σκόνη.

Με το χαρτί αυτό δε μας ζητάνε να τους λυπηθούμε ή να τους καταλάβουμε, αλλά να τους ξεχάσουμε. Μας δίνουν το δικαίωμα να ανοίξουμε το παράθυρο να πέσει άπλετο φως στην υπόθεσή τους, μόνο που αυτό θα συμβεί στο σκοτεινό θάλαμο, για να καούν οι φωτογραφίες τους. Το πρόβλημά τους είναι γεωγραφικό: ό,τι δεν μπόρεσαν να τελειοποιήσουν εδώ, θέλουν να το πετύχουν κάπου αλλού.

Κι ενώ το γέλιο που σαρώνει συνεχίζει ακάθεκτο, η πραγματικότητα τιμωρεί τους εν λόγω με το νόμισμα που την έφτιαξαν: δεν τους χάρισε καμία έξοδο διαφυγής και, αν κάποτε υπάρξει διαφυγή, το ένα ποντίκι στρέφεται εναντίον του άλλου. Γιατί περί ποντικών πρόκειται, που κατά το συνηθισμένο μας λάθος τους εκλάβαμε ως ανθρώπους.