«Τον τσίμπησαν αμέσως. Είχε βγει τρέχοντας από το σούπερ μάρκετ, περνώντας μπροστά από την ταμία και άλλους δύο υπαλλήλους που έτρεξαν ξοπίσω του. Επεσαν πάνω του και τον κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία (...) σωριάστηκε χάμω και μέσα από το πουκάμισό του ένα κομμάτι κατεψυγμένο κρέας έπεσε στο πεζοδρόμιο (...) ήταν δεν ήταν δεκαοκτώ. Δεν έδειχνε σκληρός, μονάχα φοβισμένος και νευρικός. Ισως γιατί σκεφτόταν το βαρύ χέρι της κοινωνίας που δε θα αργούσε να πέσει επάνω του: αστυνομικοί, χειροπέδες, ανακρίσεις, αποτυπώματα, φωτογραφίες, κατηγορητήριο, δικαστήριο, καταδίκη. Κι όλα αυτά για ένα κομμάτι κρέας δυο, τριών ευρώ (...) Εφτασαν οι αστυνομικοί. Και έκαναν το καθήκον τους απέναντι στη δημόσια τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη: φόρεσαν χειροπέδες στο παιδί και το πήραν μαζί τους, επειδή είχε διαπράξει ένα αδίκημα στο οποίο το είχε σπρώξει η αρχέγονη ανάγκη της επιβίωσης - λες και δεν είναι αυτό δικαίωμα κάθε πολίτη. Ενας από τους περίεργους που είχαν μαζευτεί εκεί ψιθύρισε: "Αν θες να γίνεις πραγματικός κλέφτης, πρέπει να αγοράσεις τράπεζα. Γιατί χειρότερο κι απ' το να κλέβεις τράπεζα, είναι να είσαι τραπεζίτης"» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Καλώς ή κακώς, αυτή είναι πια η χώρα μας. Μια χώρα όπου η λαμογιά αποτελεί δικαίωμα. Μια χώρα όπου η ζαβολιά θεωρείται απόδειξη μαγκιάς και τεκμήριο αποτελεσματικότητας. Μια χώρα όπου η παράκαμψη των κανόνων αποτελεί οργανωμένο σύστημα. Και μια χώρα τόσο υπερήφανη για τα μούτρα της ώστε δεν επιτρέπει σε κανέναν να της τα δείχνει στον καθρέπτη» (ο Γ. Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ).

«Η παράσταση που έδωσε ο Γιουσέιν Μπολτ στη "Φωλιά του Πουλιού" με τα χρυσά Puma στα χέρια ήταν άνευ προηγουμένου. Οπως υπολογίζουν οι ειδικοί, το σόου του ταχύτερου ανθρώπου στον κόσμο ισοδυναμεί με 11 λεπτά τηλεοπτικής διαφήμισης, ή με 80.000 σποτ των 30 δευτερολέπτων, ή με μια επένδυση ύψους 250 εκατ. ευρώ από την αμερικανική εταιρεία αθλητικών ειδών. Η Puma χτύπησε φλέβα χρυσού» (το ρεπορτάζ στο ΒΗΜΑ).