«Είναι αλήθεια ότι την πείνα δεν τη γεννά η φύση (...) ο πλανήτης μας παράγει αρκετή τροφή και σε ποιότητα και σε ποσότητα, για να τραφούν όλοι, αλλά το σημερινό παγκόσμιο καθεστώς, έτσι όπως λειτουργεί (οι δυνάμεις της αγοράς να μην ελέγχονται από καμιά δημόσια εξουσία) αδυνατεί να αναπτύξει αναδιανεμητικούς μηχανισμούς. Δεν είναι μια αναπότρεπτη μοίρα (...) αλλά η "παράπλευρη απώλεια" μιας πολιτικής επιλογής, ενός πολιτικού σχεδίου που ευνοεί τους πιο ισχυρούς στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό. Ενός σχεδίου το οποίο στοχεύει στη γρήγορη παραγωγή πλούτου για τους λίγους με κάθε κόστος για τους πολλούς» (η Τ. Καραϊσκάκη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Ο αμερικανός πρόεδρος δήλωσε χθες ότι η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη να λάβει και άλλα μέτρα εκτάκτου ανάγκης. Λίγο αργότερα τα διεθνή πρακτορεία μετέδιδαν πληροφορίες ότι οι ΗΠΑ ανασύρουν από το συρτάρι τη συνταγή αντιμετώπισης της κρίσης που χρησιμοποιήθηκε τη δεκαετία του ' 80 και εγγυώνται όλα τα "τοξικά" χρέη του χρηματοπιστωτικού τομέα. Τις φήμες διαδέχτηκε η δυναμική άνοδος της Wall» (το πρώτο θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

«Διαρκούσης της κρίσης και σίγουρα με το τέλος αυτής, ο κόσμος θα αναζητήσει νέες συνθέσεις, οι οποίες θα ξεπερνούν τα δόγματα της τελευταίας 30ετίας και θα ξεχωρίζουν τα πραγματικά από τα εικονικά, τα ανθρώπινα από τα λογιστικά. Το δυστύχημα για μας εδώ είναι ότι και πάλι θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο, ασχολούμενοι με τα μοναστηριακά, με τα εξοχικά, με τα μικρά και ευτελή της αυλής του Μεγάρου Μαξίμου» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).