«Οι λύκοι έφθασαν και στην Ευρώπη. Στη Βρετανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τους έβλεπαν να έρχονται από μακριά, αλλά οι κυβερνώντες τούς καθησύχαζαν παίρνοντας όρκους για την καλή κατάσταση των ευρωπαϊκών τραπεζών. Οι κυβερνώντες φοβούνται μια έκρηξη πανικού, που θα έσπρωχνε μαζικά τους καταθέτες στα ταμεία των τραπεζών (όπως είχε συμβεί στη Βρετανία πριν από μερικούς μήνες). Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης που θα τίναζε στον αέρα ολόκληρη την τραπεζική αγορά. Ετσι, κρατικοποιούν ακατάσχετα τις ζημιές των κερδοσκόπων. Οι εχθροί του κράτους δε διστάζουν να ρισκάρουν την καλή τους φήμη, ενδίδοντας στον πειρασμό του κρατισμού προκειμένου να σώσουν τους τραπεζίτες που τους συντηρούν στην εξουσία.

(...) Το πρόβλημα της φτώχειας έχει γίνει πια τόσο μεγάλο, που ορισμένοι πολιτικοί δε διστάζουν να μιλήσουν γι' αυτό με την αφοπλιστική γλώσσα της βαρβαρότητας. Οπως ο Αμερικανός βουλευτής των Ρεπουμπλικανών Τζον Λαμπρούτσο από τη Νέα Ορλεάνη. Για την καταπολέμηση της φτώχειας, όπως έγραψε η εφημερίδα "USA Today", προτείνει νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο θα επιδοτούνται με 1.000 δολάρια οι φτωχοί για να υποβάλλονται σε στείρωση ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός τους. Χιτλερικές λύσεις, σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός αναζητεί διεξόδους σε ακροδεξιές πολιτικές (Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία).

Η στείρωση όμως μπορεί να περιμένει. Γιατί οι φτωχοί που εκλιπαρούν λίγη πίστωση από τις τράπεζες για να ελαφρύνουν τα χρέη τους, έχουν τώρα μπροστά τους μια υψηλή αποστολή: να σηκώσουν στους ώμους τους και το βάρος από τις κρατικοποιημένες ζημιές των τραπεζιτών. Παντού και πάντα, ο μόνος που έδινε πίστωση ήταν ο εργαζόμενος. "Η αξία χρήσης της εργασίας του προκαταβάλλεται στον καπιταλιστή. Ο εργαζόμενος πληρώνεται γι' αυτήν αργότερα. Παντού και πάντα δίνει πίστωση στον καπιταλιστή", έγραφε ο Μαρξ στο "Κεφάλαιο". Γι' αυτό τα κέρδη ήταν πάντα ιδιωτικά, αλλά τα χρέη δημόσια»

(Τα αποσπάσματα από τους δρόμους του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ)