«Το οικονομικό σύστημα της Γερμανίας είναι μεικτό και ονομάζεται κοινωνική οικονομία της αγοράς. Ακόμη και τα κεντροδεξιά κόμματα, όπως οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Χριστιανοκοινωνικοί της Βαυαρίας, είναι υπέρ της παρέμβασης του κράτους, εκεί όμως που χρειάζεται (...) είναι δηλαδή πιο κοντά στο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο (...) πού οδήγησε ο κρατισμός όλοι ξέρουμε (...) σε μια σκληρή δικτατορία, σε μια χρεοκοπημένη οικονομία, σε λαούς που ζούσαν στα όρια της εξαθλίωσης και της μιζέριας και σε ένα περιβάλλον διαλυμένο» (ο Π. Βαλασόπουλος στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Τι θα γίνει; Τι μου ξημερώνει αύριο; Ποιο το μέλλον των παιδιών μου; Πώς θα καταφέρουμε να ζήσουμε; (...) η δήθεν ενημέρωση καλλιεργεί ασύστολα την ανημποριά, το μούδιασμα, την αλλοφροσύνη (...) τίποτα πιο καταστροφικό από τη συστηματική καλλιέργεια μιας ψυχολογίας φόβου και πανικού. (...) η ειρωνεία της ιστορίας: Η παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα έκρυβε τελικά στο σεντούκι της το δώρο της καταστροφής! Ο πλούτος έκρυβε την ανέχεια. Το πλεόνασμα, τη φτώχεια (...) ο φόβος της οικονομικής κρίσης πάει να δώσει τη θέση του σε έναν πολύ πιο ύπουλο εχθρό, τον τρόμο (...) όσο για την εξουσία; Τι το καλύτερο γι' αυτήν. Τα έντρομα άτομα ήσαν πάντα της αρεσκείας της. Τα έντρομα άτομα δεν έχουν ραχοκοκαλιά (...) αφεντικό του δούλου είναι ο φόβος. Μόνος κερδισμένος εκείνος που αξιοποιεί τον φόβο εκείνου που φοβάται. Τι να γίνει; ας είμαστε διαυγείς. Εξάσκηση στη σπανιότητα της σωφροσύνης και στις δυσκολίες του ορθού λόγου! (...) η διαύγεια είναι το κεφάλαιό μας. Κι αυτό το κεφάλαιο είναι πέρα για πέρα εγγυημένο.!!! Από κανένα κραχ δεν κινδυνεύει» (η Φωτεινή Τσαλίκογλου στα ΝΕΑ).