«Στην αρχή: "οι έλληνες δε θα πολεμήσουν, δε θα αντισταθούν, θα μας αφήσουν να περάσουμε. Γιατί, άλλωστε θα πρέπει να ριψοκινδυνεύσουν μια αιματοχυσία;» κι αμέσως μετά: "ίσως μάθεις πόσο έχει μειωθεί η μεραρχία μας "Julia". Σκέψου ότι στη μονάδα μου ήμασταν 300 και μείναμε ζωντανοί 80. Από τα 130 μουλάρια έμειναν 15. Σκέψου αν μπορεί κάποιος να ελπίζει ότι θα ζήσει..." (...) "στο σχολείο είχα ακούσει ότι είναι ωραίο να πεθαίνει κανείς με μια σφαίρα στην καρδιά σ' ένα ηλιόλουστο περιβάλλον. Κανείς δε θα μπορούσε όμως να φανταστεί τον εαυτό του ανάσκελα μέσα στη λάσπη ή με το πρόσωπο χωμένο μέσα στο βόρβορο».

«Είμαι διατεθειμένη να κάνω τα πάντα για να πετύχω τη μετάθεσή σου εδώ. Σήμερα το πρωί πήγα στο υπουργείο και ο στρατηγός που ξέρεις με δέχθηκε εγκάρδια. Μου είπε να μείνεις ήσυχος (...) ταυτόχρονα μου ζήτησε να συναντηθούμε το βράδυ. Οπως βλέπεις ο σάτυρος γέρος δε χάνει χρόνο. Επειδή όμως σ' αγαπάω πολύ είμαι διατεθειμένη να θυσιαστώ».

(τα αποσπάσματα από την αλληλογραφία Ιταλών στρατιωτών του '40, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).