«Η κρίση χρησιμεύει για να επιβάλει την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας και να δημιουργήσει ένα μοντέλο κοινωνίας περισσότερο άνισης και ταξικής από τη σημερινή. Η νομιμοποίηση της επισφαλούς εργασίας που επέβαλαν τις περασμένες δεκαετίες οι κυβερνήσεις της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς θα γίνει ο κανόνας (...) η ανατροπή των σχέσεων εργασίας θα παίξει για το κεφάλαιο έναν ρόλο "δημιουργικό". Θα χρησιμοποιηθεί για να διασπάσει την κοινωνία σε ομάδες με συγκρουόμενα συμφέροντα, να πείσει τους εργαζόμενους ότι η "ήττα του άλλου είναι η δική μου σωτηρία" (...) αν είναι αλήθεια ότι η κρίση είναι συστημική, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι αποτελεί και ευκαιρία να κατασκευαστεί μέσω του κοινωνικού δαρβινισμού ένα νέο είδος εργαζόμενου, υπερελαστικού, υπερυπάκουου, υπερανασφαλούς, υπερφοβισμένου» (ο Β. Μουλόπουλος στο ΒΗΜΑ).

«Τα μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου θα κληθούν να πάρουν θέση επί της εισήγησης του ισπανού σοσιαλιστή Αλεχάνδρο Θέρκας (...) σύμφωνα με την εισήγηση του Θέρκας για διάστημα 12 μηνών ο εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας θα μπορεί να υπερβαίνει ακόμη και τις 70 ώρες. Στο σύνολο του έτους, ο μέσος όρος θα πρέπει ωστόσο να παραμένει στις 48 ώρες την εβδομάδα. Πολύ απλά, ορισμένες εβδομάδες οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν περισσότερο από το συμβατικό ωράριο και άλλες λιγότερο (...) επίσης ο χρόνος εφημερίας δηλαδή το χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο εργαζόμενος οφείλει να βρίσκεται "σε αναμονή εργασίας" θα θεωρείται εργάσιμος χρόνος μόνο όταν ο απασχολούμενος χρειαστεί να παράσχει υπηρεσίες» (το ρεπορτάζ στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

«Το πρόβλημα της σοβιετικής θηριωδίας δεν ήταν ο Στάλιν, ήταν το ίδιο το σύστημα (...) η σοβιετική θηριωδία συνεχίστηκε επί εβδομήντα χρόνια (...) ο σταλινισμός δεν ήταν η αρρώστια του κομμουνισμού. Ηταν απλώς το σύμπτωμα» (ο Πάσχος Μανδραβέλης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).